Ajax speelt alleen nog jubileumwedstrijden

Ajax kent geen rafels en gaten meer, schrijf Hugo Camps. Het speelt alleen nog jubileumwedstrijden. Alle spelers in jacquet.

De wedstrijden tegen Ajax duren tegenwoordig een goed kwartier. Na twintig minuten is het verzet gebroken en beginnen de Amsterdammers aan een feestpartij. Na de romantische score tegen Dortmund werd het zondag in de Johan Cruijff ArenA 5-0 tegen PSV. De zogenaamde topper was briljant eenrichtingsverkeer. Eindhoven huilde.

Ajax speelt alleen nog jubileumwedstrijden. Alle spelers in jacquet. Op de tribunes een juichende en zingende massa: zoveel schoonheid heb ik nooit gezien. Steeds luider klinkt het koor dat Ajax laat dromen van de Cham­pions League-­finale. De spelers worden gelinkt aan het absolutisme van volmaaktheid. Met coach Erik ten Hag als superbrein. Ajax moet uitkijken, want de Engelse club Newcastle aast op de ereburger van Haaksbergen. De Ajaxcoach die ooit is vergeleken met de sullige komiek Dorus heeft de clubs voor het uitkiezen. De continenten ook.

Schmidt is een dwaallicht

De Ajacieden zijn de eredivisie één voor één ontgroeid. Er zitten geen rafels en gaten meer aan het elftal. Bankzitters zijn volwaardige eredivisionisten. Aanvoerder Dusan Tadic is de briljante verdeler van assists, de regisseur van galleryplay. Hij gaat voor in de oorlog. De scouts die Tadic hebben ontdekt, verdienen een pluim. Dat geldt ook voor zakelijk leiders Marc Overmars en Edwin van der Sar. Zij hebben voelhorens voor de toekomst tot in Zuid-Amerika. Hun transfers zijn een voorbeeld van efficiëntie.

PSV beleeft nog de naweeën van het amateurisme met een trainer die verdwaalt in zijn eigen recepten. De Duitser Roger Schmidt zweert bij pressievoetbal, ook al heeft hij er de juiste spelers niet voor. Schmidt is een dwaallicht. Hij husselt het elftal door elkaar alsof experimenteerzucht een dogma is. Dat is vragen om onrust in de ploeg. Als enige constante is dat een chaotisch spelconcept.

Mark van Bommel ontslagen

Twee oud-voetballers van PSV hebben ook moeite om overeind te blijven. Mark van Bommel is afgelopen weekeinde ontslagen als trainer van Wolfsburg. Na acht verliesbeurten op rij vond de clubleiding het welletjes. Het ontbreekt Wolfsburg niet aan geld, en dus is gekozen voor een korte pijn.

Eerst ontslagen bij PSV, nu bij Wolfsburg, en dat op enkele weken voor de winterstop: het betekent dat er meer aan de hand is dan een opeenvolging van slechte wedstrijden. Er moet iets zijn gebeurd in de persoonlijke sfeer dat verdere samenwerking onmogelijk maakte. En dan kom je toch weer uit bij gebrekkige communicatie. Van Bommel was als ­speler al een eigenheimer die zich met het naaiwerk van de dokter ging bemoeien.

Voor Van Bommel is dit tweede ontslag in korte tijd een lelijke streep door de rekening. Welke ploeg wil een coach die twee keer na elkaar is ontslagen? Het sprookje van ­Ronald Koeman als coach van  Barça loopt ook op zijn laatste benen. Drie keer op rij de Clásico verliezen, maakt verdere samenwerking heel moeilijk. Zondagavond, bij het verlaten van Camp Nou, werd Koeman opgewacht door een paar honderd socios. Ze bonkten op zijn auto. Ronald zat ineen­gedoken achter het stuur.

De Rotterdamse marathon is een klassieker

Hoogtepunt van het weekeinde was de winst van Bashir Abdi in de marathon van Rotterdam. De Somalische Belg verpulverde het Europees record: 2.03.36. Daarmee bevestigt de man die brons in Tokio haalde zijn  positie aan de wereldtop.

De Rotterdamse marathon is een klassieker. Bashir zei dat hij voor Rotterdam had gekozen omdat daar nog sfeer is. Er hangt iets van feest in de lucht, meer dan in Amsterdam. Het is een mooie combinatie, Bashir en Rotterdam, die grote sentimenten bovenwoelt. Een Europees record lopen in de zwaarste discipline verbindt de atleet met de stad.

Bashir ontroert de hele meute met zijn vrolijke openheid. Terwijl er veel oud zeer moet zitten bij de Somalische vluchteling die jaren onderweg was om vanuit Afrika in Europa te komen. Na een leven van ontbering kan hij nog gelukkig zijn. Zijn sappige lach is zelfs een ode aan het leven.

Bashir Abdi is te trots om excuus-allochtoon te zijn. Dat verdient ook een medaille.