Ach ja, de wintersport. Ook daar is het levensgevaarlijk druk geworden, ziet Liesbeth Wytzes, die er mooie herinneringen aan heeft, maar niet van plan is er ooit nog aan mee te doen.
Abonnee worden?Dagelijks op de hoogte blijven van de laatste actualiteiten, achtergronden en commentaren van onze redactie? Bekijk ons aanbod en krijg onbeperkt toegang tot alle digitale artikelen en edities van EW.
Heel, heel lang geleden – ik was een jaar of vijf – gingen we naar Zwitserland op wintersport. Dat was toen iets heel bijzonders. Mijn ouders gingen wandelen en wij, de kinderen, moesten leren skiën. Ik vond het helemaal niks. Ingewikkeld gedoe. Koud ook. En hoezo mocht ik niet mee wandelen?
Ik had geen zin in die lessen. Mijn oom en tante, die ook aanwezig waren, filmden er een, maar dat pakte niet helemaal zo uit als gehoopt. Het camerabeeld toonde geen blij wintersportend wezentje dat onbekommerd in de sneeuw dartelt, maar een boos schreeuwend kind met een van woede rood aangelopen hoofd. Een kind bovendien dat haar uiterste best doet om – letterlijk – aan de greep van de skileraar te ontsnappen.
Leuke jongens erbij
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout