Waarom zo bang voor de wolf? Het is juist geweldig dat het fascinerende dier weer naar ons land wil komen. Daar moeten we blij om zijn, zegt Liesbeth Wytzes, en niet vergeten dat wij zelf nog altijd het gevaarlijkste dier op aarde zijn.
In de Britse krant The Guardian stond laatst een ijselijk verhaal over een echtpaar in Yorkshire dat zoals elke dag, een gezellig ‘pandemisch’ ommetje door de velden in de buurt maakte. Ze liepen, als vaker, over een voetpad dat langs een boerderij voerde, met hun honden aangelijnd. Op de top van de heuvel bleek een kudde koeien met kalfjes te staan en daar ging het mis.
De koeien vielen de twee wandelaars in de rug aan, de man werd doodgetrapt, de vrouw brak haar rug en haar ribben en zit de rest van haar leven in een rolstoel. Volgens de boer waren de koeien opgefokt vanwege de honden. Zulke aanvallen van de normaal zo rustige en zelfs saaie koe zijn zeldzaam, anders stonden ze niet in de krant, want normaal nieuws is geen nieuws.
Het is een eer dat de wolf ons land wil bewonen
Lees dit omslagverhaal terug: Ode aan de koe: kalme brenger van voorspoed en feelgood
Toch hoor je zelden iemand over dit aspect van de koe. Over een ander dier maken we ons wel druk, ik mag wel zeggen op het krankzinnige af. De wolf. Dat is een geweldig, mythisch dier, en we zouden blij en dankbaar moeten zijn dat die ons de eer doet om ons land te willen bewonen. Maar nee hoor. Meteen gejammer en geweeklaag, van gewone mensen die het bos niet meer in durven uit angst om door een wolf te worden verslonden, en natuurlijk van boeren, die vrezen dat hun schaapjes stuk voor stuk door de wolf worden opgepeuzeld. Die wolf moet dus maar dood.
Krab even aan de moderne mens en er komt een middeleeuwer tevoorschijn. En al is er zowat geen Nederlander meer die ooit een boek leest, het personage van de Grote Boze Wolf heeft zich stevig genesteld in ons collectieve geheugen. Roodkapje en de wolf die zich voordoet als haar grootmoeder en met haar pyjama aan in bed ligt; de wolf en de zeven geitjes; de wolf en de drie biggetjes; het lied van Drs. P waarin steeds een kind uit de trojka moet worden gegooid om de honger van de achtervolgende wolven te stillen, en ga zo maar eindeloos door. In die sprookjes loopt het overigens meestal slecht af met de wolf: zijn verdiende loon. Het dier heeft in de loop der eeuwen een waardeloos imago gekregen: zo erg, dat er zelfs een ziekte naar het dier is genoemd, lupus. De wolf werd de belichaming van het boze, van het kwaad.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout