Liesbeth Wytzes vond in haar jeugd ooit anderhalve gulden, een onvoorstelbare schat. Jarenlang liep ze dubbelgeklapt over straat in de hoop weer wat geld te vinden. Het is zielig dat kinderen de verrassing van op straat gevonden geld niet meer zullen kennen.
Laatst vond ik wat losse muntjes in mijn zak. Daar was ik echt blij mee – al vond ik iets terug wat ik al had, maar was vergeten. Ik realiseerde me dat je nooit meer geld vindt, op straat dan. Dat was vroeger wel anders. Omdat het ouderlijk toezicht zo beperkt was, niet zo allesoverheersend als nu, gingen wij kinderen na school eropuit en deden we waar we zin in hadden. Als je maar om 6 uur thuis was voor het eten. Zelfs als je nog niet goed kon klokkijken of een horloge had, lukte dat meestal. We zagen hoe laat het was aan de stand van de zon!
Wij trokken met een hele groep buurtkinderen over straat, en vaak gingen we dan naar het kleine speeltuintje een paar straten verder. Drie toestellen en een zandbak. Geen rubberen tegels.
Ooit vond ik daar, bij de dunne boompjes die bij wijze van afscheiding tussen speeltuin en straat waren geplant, een onvoorstelbare schat. Dubbeltjes, kwartjes en stuivers, samen iets van anderhalve gulden (lang voordat de euro er was). Als een havik dook ik op dat geld, voordat een ander mij te snel af zou zijn. We kregen toen weliswaar zakgeld, een dubbeltje per week, maar dat was eigenlijk theoretisch. Meestal vergaten onze ouders dat en maakten ze het zelf op! Geld vinden was dus een enorme gebeurtenis.
Ik was helemaal van slag en besloot, eerlijk als ik ben, het geld naar de politieagent te brengen die schuin achter ons woonde. We gingen naar het politiebureau, dat inmiddels allang heeft plaatsgemaakt voor een supermarkt, en lieten het geld daar achter. De agent vond dat heel nobel van ons, maar ik had spijt. Ik was dat geld mooi kwijt en besloot het de volgende keer anders aan te pakken.
Door die vondst kreeg ik meteen de reputatie van een goede speurneus die altijd wat bijzonders vond. Jarenlang liep ik zowat dubbelgeklapt over straat in de hoop weer wat geld te vinden. Ook keerde ik vaak terug naar die oorspronkelijke vindplaats bij de bomen van het speeltuintje, alsof iemand daar nog een keer zijn zak zou omkeren. Er zijn nu eenmaal weinig zaken die – mij althans – zo veel vreugde gaven als op straat gevonden geld. Wat een cadeau!
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout