Ga eens naar een tenniswedstrijd of een sportschool. Je wordt er vaak verwelkomd door een orkaan aan kreunen en steunen. Maar het is helemaal niet nodig om dat maffe geluid te maken, schrijft Liesbeth Wytzes.
En ja hoor. Daar was-ie. De dag die ik wist dat zou komen. Een mijlpaal, maar niet eentje om trots op te zijn, meer om bedroefd van te worden.
Ik hoorde het mezelf doen en terwijl ik het deed, dacht ik: nee! Doe het niet! Maar het was al te laat. Ik pakte mijn schoenen, die verborgen onder een bankje stonden. Ik moest bukken, en toen gebeurde het.
Op de hoogte blijven van de laatste verhalen, achtergronden en opinies van de redactie van EW?
Meld u dan nu aan voor onze nieuwsbrieven.
De kreun. Ik hoorde het luid en duidelijk. Dan weet je wel dat het verval definitief is ingezet.
Niets – ook niet rimpels, noch ouderdomsvlekken of grijs haar, behoudende antiwoke-opvattingen, zeggen dat vroeger alles beter was behalve de tandarts, compleet digibeet zijn, schelden op elektrische fietsen, terugverlangen naar de verzuiling – maakt zo oud als de kreun. Dat onmiskenbare oehhh… aaahhh… uuhhh… in alle soorten volumes, dat je onwillekeurig maakt als je boven de vijftig bent en moet reiken naar iets, moet bukken of fysiek je best moet doen voor iets.
De ‘kreun’ een ongearticuleerd geluid, meestal van pijn of ander leed
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout