Geen Blauwe Zone, maar een eenzame weide

Die eenzame boer die ploeterde op een bergweide, deed dat vroeger niet alleen, denkt Liesbeth Wytzes. Toen hielpen alle buren mee.

In het beeldschone bergdorpje waar we een paar dagen verbleven, op de grens van Italië en Zwitserland, waren tegen sommige muren overlijdensberichten van inwoners geplakt, zoals dat in die streken de gewoonte is. Soms hangt zo’n heel dorp er vol mee, hoe dichter je bij de plaatselijke kerk komt, hoe meer. Ik weet niet of die berichten ook in de lokale krant worden afgedrukt, maar het voordeel van deze gewoonte is dat iedere passant er kennis van kan nemen, en dat deed ik dus.

Bij de namen stonden foto’s, en de namen van de nabestaanden. Eén overleden meneer stond heel blij te kijken op die foto, met een enorme paddenstoel in zijn hand. Maar wat me vooral opviel, waren de leeftijden van de doden. Er was er werkelijk niet één jonger dan 80! Ik keek er met verbazing naar, want er hingen wel twintig van die dingen bij elkaar. Goh, dacht ik eerst. Ben ik misschien in een Blue Zone beland, zo’n streek waar de mensen extreem oud worden, meestal omdat ze vooral groente eten, nog wat te doen hebben en vooral veel pret maken met elkaar? Jaloersmakende gemeenschappen zijn het.