7 oktober markeert de zoveelste Joodse strijd voor leven en waardigheid

De Hamas-pogrom van 7 oktober raakte Afshin Ellian diep. Bezoekers van het Supernova Soekkot-muziekfestival werden slachtoffers van religieuze dwaasheid. Ook Gazanen lijden onder islamitische idealen die geen plaats bieden van een Joodse staat.

7 oktober raakte mij diep. De beelden van de Duits-Israëlische vrouw Shani Louk (22) die vrijwel naakt in de laadbak van een truck lag, deden mij denken aan Iraanse vrouwen die werden gedood of gearresteerd tijdens de protesten van ‘Vrouw, leven, vrijheid’.

Op dezelfde manier lag Nika Shakarami (16) na haar arrestatie (september 2022, Teheran) in een bestelwagen van de Islamitische Revolutionaire Garde. Volgens uitgelekte rapporten deed een Gardist zijn hand in haar onderbroek. Nika verzette zich hevig en kwam uiteindelijk door het gevecht om het leven. Haar lichaam werd op straat gegooid. Hetzelfde deed Hamas met Shani. Hamasterroristen zaten triomfantelijk naast haar, terwijl ze wellicht nog leefde. Ze brachten vervolgens haar lijk naar Gaza. De jachttrofee moest door iedereen worden gezien.

Khamenei verheerlijkt 7 oktober

Volgens de Verenigde Naties zijn op 7 oktober Joodse vrouwen en kinderen seksueel misbruikt door leden van Hamas. Bij de wreedheden van die beweging is de islamitische staat Iran op allerlei manieren betrokken. Op 10 oktober zei de Iraanse leider Khamenei in een toespraak voor zijn officieren van de Revolutionaire Garde dat hij het voorhoofd en de armen kust van de bedenkers en uitvoerders van de 7-oktober-aanval.

Vanuit Teheran drukte Khamenei zijn lippen op mannen die Shani en anderen hebben misbruikt en gedood. De oppertulband verheerlijkt en bemint moordenaars en verkrachters in en buiten Iran. Khamenei sprak in mijn moedertaal, het dichterlijke Perzisch. Hij besmeurde de taal waarin de dertiende-eeuwse dichter Saadi ons leerde: ‘Kinderen van Adam zijn elkaars ledematen / in de schepping uit één essentie ontstaan / Als één pijn lijdt, zullen ook de anderen lijden.’

Het Iraanse regime handelt consequent. In 2015, nadat een nucleair akkoord was gesloten met de Verenigde Staten, de ‘Obama-deal’, stelde Khamenei een eindtermijn voor het bestaan van Israël: ‘Dat land zal niet alle komende 25 jaren zien.’ Om dit te bereiken, is een omsingelingsstrategie ontwikkeld: Hezbollah (en andere milities) in Libanon, Syrië en Irak zijn net als Hamas en Islamitische Jihad in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever feitelijk grondtroepen van Teheran. De Iraanse ballistische raketten zouden Israël de genadeslag moeten toebrengen. 7 oktober was bedoeld als het begin van het einde.

7 oktober op lange lijst pogroms tegen Joden

Voor de vijanden van Israël is een tweestatenoplossing geen optie. De ayatollahs haten al sinds de jaren negentig de PLO, de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie van Yasser Arafat. Al voor de Oslo-akkoorden tussen Israël en de Palestijnen van 1993-1995 beschuldigde ayatollah Khomeini, de stichter van de Iraanse islamitische staat, de PLO van verraad. Daarom bevorderde hij de oprichting van islamitische strijdgroepen tegen Israël. Waarom? Omdat hij wist dat seculiere groepen ooit met Israël gaan praten. Volgens de sharia, het islamitische recht, mag op grondgebied dat ooit door moslims is veroverd, nooit een niet-islamitische heerschappij worden gevestigd. Daaruit volgt vanzelf dat Israël niet zou mogen bestaan.

In de jaren zeventig schreven de kranten in het Midden-Oosten en die in het Westen over het Arabisch-Israëlische conflict. Het Iraanse regime heeft het veranderd in een religieuze islamitische strijd. Voor zo’n type conflict bestaan geen duurzame politieke oplossingen. Dat was precies waarom Arafat in 2000 in het Amerikaanse Camp David het definitieve vredesverdrag met Israël niet kon signeren.

Bij de uitreiking van de Nederlandse Onafhankelijkheidsprijs in Wassenaar dit jaar zeiden de toenmalige onderhandelaars van Israël en Palestina dat Arafat had gezegd: ‘Als ik dit onderteken, wordt het mijn dood.’ In 1981 werd de Egyptische president Anwar Sadat vermoord, omdat hij het bestaan van Israël erkende. Arafat wist dat de islamisten hem zouden vermoorden, al dan niet op direct bevel van Iran. Hij was niet zozeer bang voor fysieke liquidatie. Veel meer vreesde hij de historische liquidatie. Arafat wilde niet zoals Sadat te boek komen te staan als verrader van de islam.

De meisjes die op het Supernova Soekkot-muziekfestival op 7 oktober werden verkracht, ontvoerd en soms zelfs vermoord, zijn slachtoffers van religieuze dwaasheid. Ook de Gazanen lijden zwaar onder islamitische idealen die geen plaats bieden aan een Joodse staat. De Hamas-pogrom van 7 oktober staat op een lange, duistere lijst van pogroms tegen Joden.

Deze week schrijven negen EW-columnisten over 7 oktober 2023 en de gevolgen:

Mark Thiessen: Kiezen tussen Israël en Palestina is moreel onmogelijk

Robbert de Witt: Wat de Jodenjacht van Hamas ook kapotmaakte

Simon Rozendaal: Op 7 oktober 2023 vielen de kwaliteitskranten van hun voetstuk

Gerry van der List: Joden hebben alle reden tot islamofobie