Decennialang is een fictieve kostenvergoeding voor buitenlandse werknemers in stand gehouden die veel te veel belastinggeld kostte.
Geregeld worden politieke wensen op slinkse wijze via bijzondere belastingfaciliteiten binnengehaald. Strijdig met het draagkrachtbeginsel en weggemoffeld in de overvloed van belastingregels met bijbehorende geldstromen wordt zodoende een strenge kosten- en batenanalyse ontweken. Dit soort praktijken binnen het fiscale stelsel doet afbreuk aan zijn geloofwaardigheid.
Abonnee worden?Dagelijks op de hoogte blijven van de laatste actualiteiten, achtergronden en commentaren van onze redactie? Bekijk ons aanbod en krijg onbeperkt toegang tot alle digitale artikelen en edities van EW.
Een schoolvoorbeeld is de 30 procent-regeling voor ingekomen werknemers (expatriates). Deze regeling stamt uit de naoorlogse periode van de wederopbouw. Ze beoogde het voor expatriates aantrekkelijk te maken om in Nederland te komen werken. De regeling was aanvankelijk – toen nog als 35 procent-regeling – geheim. Slechts een kleine kring van ingewijden was ermee vertrouwd. De belastinginspecteur moest doen alsof hij van niets wist en de regeling slechts toepassen als bleek dat de werknemer – of meestal zijn werkgever – van wanten wist. Ook toen al had onze rechtsstaat zijn rafelrandjes. Uiteindelijk werd de regeling in 1986 openbaar gemaakt.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout