Afgelopen zomer trad Louise Fresco af als bestuursvoorzitter van Wageningen University. Sjoukje Heimovaara volgt haar op. Wie is zij?
Heimovaara studeerde plantveredeling in Wageningen. Ze promoveerde in Leiden op celbiologisch onderzoek en was jarenlang onderzoeker bij TNO. Daarna ging ze het bedrijfsleven in en werd ze algemeen directeur bij sierteeltveredelaar Royal van Zanten. Nu is ze terug op de plek waar haar carrière begon.
Haar voorganger Fresco was acht jaar bestuursvoorzitter van Wageningen University & Research (WUR). In haar bestuursperiode behaalde de universiteit vier keer op rij de hoogste positie voor een Nederlandse universiteit op de internationale ranglijst van het Britse tijdschrift Times Higher Education.
Is dat geen lastige opgave, in de voetsporen treden van zo’n voorganger?
Ze zal het anderen niet adviseren, zegt ze in De Telegraaf, want ‘het kan alleen maar slechter’. Toch vond ze deze baan te mooi om te laten lopen. Hoewel WUR internationaal wordt bewonderd, is de universiteit, met ruim 13.000 studenten, in Nederland minder bekend. Daaraan wil zij werken.
Hoe kijkt Heimovaara aan tegen hervormingen in de landbouw?
Heimovaara vindt dat de Nederlandse productie van vlees en melk omlaag moet. ‘Het moet minder, stevig minder om binnen de bestaande kaders en de grenzen van de planeet te blijven.’
WUR is een belangrijke kennisleverancier voor kennisinstellingen, beleidsmakers en ngo’s. Daarom wil de Wageningse bestuursvoorzitter graag aan de slag met oplossingen op het gebied van klimaat, water, stikstof en fosfaat. Ze beoogt een nieuw landbouwsysteem in Nederland, en dat ‘we straks weer koploper van de wereld’ zijn in het produceren van voedsel. De wereld kijkt over haar schouder mee.
Aan welke oplossingen denkt zij?
De grondsoort bepaalt welk type landbouw er mogelijk is, zegt Heimovaara. Op kleigrond gaat het om andere productiewijzen en verdienmodellen dan op zand. Daarnaast vraagt zij de politiek om keuzes te maken. Wat doen we met de export? En wat met onze natuur? Zo vraagt ze zich af of we wel een bos op heel vruchtbare landbouwgrond moeten zetten, terwijl mensen in Finland zich met hun bossen geen raad weten.
Is de boer de enige die zich moet aanpassen?
Heimovaara wil dat ook de consument zijn gedrag aanpast om de klimaatdoelen te halen. ‘Met een natuurvisie kom je tot een duurzamer eetpatroon. Dat ligt heel gevoelig, want het beperkt onze keuzevrijheid, maar als we nu niet onze consumenten meenemen in een duurzamer dieet, beperken we uiteindelijk de keuzevrijheid van onze kinderen.’