De pro-Europese partijen hebben het rijk weer nagenoeg alleen, nu duidelijk is dat de eurosceptische fractie van PVV en Front National er niet zal komen. De hele kwestie heeft ook geleerd dat Wilders’ opportunisme geen grenzen kent.
Eerst de verkiezingen verliezen en dan ook nog niet in staat blijken een fractie op de been te krijgen in het Europees Parlement. Geert Wilders kwam, zag en overwon niet. Zijn PVV blijft de komende vijf jaar naar alle waarschijnlijkheid weer volstrekt onzichtbaar op het Europese podium.
Het had niet veel gescheeld. Er hoefden maar twee dissidenten van andere partijen beschikbaar te zijn geweest of de leider van het Franse Front National Marine Le Pen en de leider van de PVV Geert Wilders hadden wel een fractie gevormd in het Europees Parlement.
Afspiegeling
Het is jammer dat het is mislukt. Met twee eurosceptische fracties was het parlement een goede afspiegeling geweest van de stemming in de Europese Unie. Nu hebben de pro-Europese partijen het rijk weer nagenoeg alleen en zal de sceptische kiezer zich weer slecht vertegenwoordigd voelen.
Een lichtpuntje is dat de door Britten en Polen gedomineerde Europese Conservatieven en Hervormers een ‘eurorealistisch’ geluid zullen produceren in Straatsburg en Brussel.
Maar van de anti-EU-politici heeft alleen Nigel Farage (UK Independance Party en leider van de fractie Europa voor Vrijheid en Democratie) een plekje op de voorste rij. Hij zal het anti-EU-geluid knap laten horen naast de fractieleiders die voor alle problemen een oplossing en geld in Europa zoeken.
Kudde
Dat podium zou Marine Le Pen of Geert Wilders – als de fractie er was gekomen en hij zijn verwarde kudde in Den Haag had durven achter te laten – niet hebben misstaan.
Het zou uit democratisch oogpunt ook beter zijn geweest dan wat de kiezers nu krijgen: machteloze afgevaardigden die de aandacht zullen trekken met geruzie, geschreeuw en uitspraken die de grenzen van het fatsoen en soms de rechtsstaat overschrijden, zoals vader Le Pen geregeld doet.
Wat Wilders zelf aangaat: zijn opportunisme kent geen grenzen. Voor de verkiezingen zei hij, gevraagd of hij het Europees Parlement in zou gaan tegen Elsevier: ‘no way’. Na de verkiezingen wilde hij het wel. In 2005 stemde hij nog tegen het dubbelmandaat, in 2014 wilde hij dat dubbelmandaat juist wel.
Gezwalk
Wilders rekent er kennelijk op dat zijn kiezers hem dit gezwalk vergeven of hij gaat ervan uit dat ze opportunisme van politici normaal vinden.
De volgende kans om het Europese bastion te bestormen is over vijf jaar. Even geduld a.u.b.