Europese regeringen buigen telkens weer voor het staatsterrorisme uit Teheran. Zo roepen we de volgende terreurdaad over onszelf af, schrijft de Iraanse auteur, essayist en cultureel psycholoog Keyvan Shahbazi voor EW Podium. De straffeloosheid van terroristen zet het leven van onschuldige dissidenten buiten Iran op het spel, van wie er al meer dan vijfhonderd zijn vermoord. Het meest recente voorbeeld was in België.
Keyvan Shahbazi is cultureel psycholoog en de schrijver van de autobiografische roman De Amerikaan van Karadj.
EW Podium publiceert opinies van (vooral jonge) schrijvers, die vanuit eigen onderzoek of werkervaring bijdragen aan het debat. De artikelen reflecteren niet noodzakelijkerwijs de opvatting van de redactie.
Dinsdag 5 juli bespreekt het Belgische parlement de goedkeuring van het op 11 maart al ondertekende verdrag met het Iraanse regime. Dit verdrag gaat om één persoon: de tot 20 jaar gevangenisstraf veroordeelde Assadolah Assadi, volgens inlichtingendiensten ‘de grote vis’. Deze terreurbaas werd in 2018 gearresteerd na een internationale klopjacht, waarbij Oostenrijk, Frankrijk, België, Duitsland, Israël, Zweden en Denemarken betrokken waren. Assadi werkte als ‘diplomaat’ op de Iraanse ambassade in Wenen, maar heimelijk was hij het hoofd van het Europese terreurnetwerk van de ayatollahs.
Met zijn diplomatieke koffer had hij in een passagiersvliegtuig een krachtige bom naar Europa gesmokkeld. Drie van zijn Belgische handlangers zouden de bom laten ontploffen op een bijeenkomst van een oppositiegroep in Parijs met Europese en Amerikaanse politici. Het spoor van veel aanslagen op Iraanse dissidenten in Europa leidt naar Assadi, ook de twee recente aanslagen in Nederland. Later meer daarover. Door het verdrag zal Assadi straffeloos naar zijn opdrachtgevers in Teheran kunnen vertrekken, waarschijnlijk in ruil voor de twee in Teheran gegijzelde Belgen of een Zweedse professor van de Brusselse Vrije Universiteit. Artikel 1 van het verdrag: ‘De breedst mogelijke samenwerking met betrekking tot de overdracht van veroordeelde personen,’ en artikel 13: ‘Elke partij kan gratie, amnestie of omzetting van vonnissen verlenen.’
Staatsterrorisme van ayatollahs: veroordeelde terroristen vrij krijgen
Gijzeling om veroordeelde terroristen vrij te krijgen, is een succesvolle werkwijze van het staatsterrorisme van de ayatollahs. De Libanese terrorist Anis Naghash vermoordde in 1980 in Parijs twee mensen, onder wie een politieagent, een andere agent raakte invalide. Het doelwit, de Iraanse oud-premier Shapour Bakhtiar, ontkwam. President François Mitterrand verleende hem en zijn vier handlangers amnestie en stuurde ze naar Teheran. Direct daarna werden alle Franse gijzelaars in Libanon vrijgelaten. Naghash heeft later in interviews triomfantelijk opgeschept over zijn ‘Parijse operatie’.
Lees ook dit stuk van Bart Collard voor EW Podium: Westerse landen mogen intimidatie van Iran niet dulden
Parijs werd in 1985 en 1986 geteisterd door een reeks bomaanslagen, met veertien doden en driehonderd gewonden. Het spoor leidde naar Vahid Gorji, medewerker van de Iraanse ambassade. Hij vluchtte het ambassadegebouw in. In Teheran werd direct een Franse diplomaat gearresteerd wegens ‘spionage’. Ook Gorji kreeg een vrijgeleide naar Teheran.
Heldenontvangst voor aanslagpleger in Teheran
De tweede aanslag op de oud-premier was wel succesvol. Hij en zijn assistent werden in zijn werkkamer met een keukenmes in stukken gereten. Ali Vakili-rad werd als enige gearresteerd, de andere acht ontkwamen via Zwitserland. Zijn heldenontvangst in Teheran met een bloemenkrans om zijn nek werd live op televisie uitgezonden.
In 1997 wezen de Duitse rechters de hoogste Iraanse leiders aan als opdrachtgever van de standrechtelijke executie van vier dissidenten in het Berlijnse restaurant Mykonos. De ayatollahs beloofden de Europese politici te stoppen met moorden in Europa.
In 2008 arresteerde Parijs op rechtsverzoek van de Verenigde Staten Madjid Kakavand wegens het schenden van de boycot van nucleaire technologie. In Teheran werd een Franse studente gearresteerd wegens antiregeringspropaganda. In plaats van uitlevering aan de Verenigde Staten vloog Kakavand naar Teheran en kwam de studente direct vrij. Hetzelfde scenario herhaalde zich in 2020 met Jalal Rohollahnejad en professor Roland Marchal. Op dit moment worden nog vier Fransen gegijzeld in Teheran, onder wie Marchals verloofde.
Nederland stuurde in 2018 Iraanse ‘diplomaten’ terug naar Teheran
Lees ook deze column van Afshin Ellian uit 2018 over dit onderwerp: Tijd voor opheldering over vermoorde Iraanse dissidenten in Europa
Ik heb het verder niet gehad over Engeland, Italië, Zwitserland, Oostenrijk en Duitsland. En Nederland? In Nederland werden in 2015 en 2017 twee Iraanse vluchtelingen voor het oog van hun kinderen geëxecuteerd. Iemand die het kon weten, zei ooit tegen mij dat de recherche niet verder mocht onderzoeken dan de criminele schutters en de moordmakelaar. Die zijn gearresteerd en veroordeeld. Nederland stuurde in 2018 twee Iraanse ‘diplomaten’ terug naar Teheran.
Dit soort straffeloosheid van terroristen zet het leven van alle dissidenten buiten Iran op het spel. Onschuldige vrijheidslievende mensen van wie er al meer dan vijfhonderd zijn vermoord.