Maak moreel onderscheid tussen Israëlische politiek en terreur van Hamas

De roep tot ‘nuance’ over de oorlog tussen Israël en Hamas is vals, schrijft Rosalie van der Broeck op EW Podium. 

De relatie tussen Israël en de Palestijnen is een complexe. Al in 1944 waarschuwde de Joods-Duitse filosofe Hannah Arendt dat een Joodse staat op Arabisch grondgebied onoverkomelijk tot een Joods-Arabisch conflict zou leiden. In 1948 voegde zij eraan toe dat het land in een continue staat van zelfverdediging zou leven, zelfs wanneer de Joden deze oorlog zouden winnen. ‘Het zal een catastrofe worden, misschien wel de laatste catastrofe voor het Joodse volk.’

De daaropvolgende decennia bewezen helaas het gelijk van Arendt, met de recente terreur van Hamas als nieuw dieptepunt. In wat niet anders kan worden omschreven dan barbarij, trokken terroristen over de grens om Israëliërs te verkrachten, vermoorden en hun verminkte lichamen onder luid gejuich door de straten van Gaza te paraderen. Kinderen en bejaarden werden ontvoerd, militairen onthoofd achtergelaten. Niet alleen behoren ze tot de ergste oorlogsmisdaden, ze vormen ook de definitie van wat in 1948 de Verenigde Naties in Parijs aanwezen als genocide.

De daden van Hamas schokken tot in het diepst van de ziel, maar zouden niemand mogen verbazen. In zijn statuten stelt Hamas zich ten doel het Joodse volk uit te roeien, met leuzen als ‘Van de rivier tot de zee’ als uiting daarvan. Het is een genocidale club die enkel in één adem kan worden genoemd met IS en Al-Qai’da. 

Hamas ziet oorlogsmisdaden als modus operandi 

Terwijl in Israël de lijken van 1.200 onschuldige burgers worden opgestapeld, gaan in het Westen stemmen op dat ‘Israël het er ook wel naar gemaakt heeft’ en we vooral ‘het perspectief vanuit beide kanten moeten bezien’. Laat mij daarom het perspectief vanuit beide kanten schetsen.

Israël is een democratische staat die inderdaad beleid zoals de nederzettingenpolitiek kan worden verweten, Gaza is een dictatuur waarvan de machthebbers een herhaling van de Shoah als primair doel zien. Israël heeft een militaire structuur die is aan te vallen zonder burgerslachtoffers te maken, Hamas plaatst raketinstallaties in woonwijken om burgers tot menselijk schild te degraderen. Israël waarschuwt Palestijnen hun woningen te verlaten voordat het overgaat tot de uitschakeling van militaire doelen, Hamas maakt het ontmenselijken en vermoorden van onschuldige burgers tot kern van zijn modus operandi.

Wanneer Israëlische militairen zouden verminken of verkrachten, wordt dat ook daar gezien als oorlogsmisdaad. In Palestina wordt het trots gefilmd en worden de onteerde lichamen, zoals van een jonge vrouw, onder luid gejuich door de straten geparadeerd. In het buitenland leidt het tot steunbetuigingen voor de terroristen, ingegooide ruiten en het scanderen van leuzen als ‘Gas the jews’.

Dat is hoe het conflict, geschetst vanuit beide kanten, eruitziet: bekritiseerbare beschaving versus barbarij. 

Terreur is nooit te rechtvaardigen 

Premier Benjamin Netanyahu’s nederzettingenpolitiek en het afsluiten van Gaza van voedsel, water en elektriciteit zijn eveneens mensenrechtenschendingen, die de hardste kritiek verdienen. Rechtvaardigheid laat zich niet kennen door hoe we met onze vrienden omgaan in tijden van vrede, wel door hoe we onze vijanden behandelen in oorlogstijd. Maar wie hierin ook maar enige rechtvaardiging voor de terreur van Hamas ziet, is moreel failliet. 

Ik wil die mensen vragen het lef te tonen om de beelden van de afgelopen dagen te bekijken, en te bedenken dat die jonge vrouw ook jouw kind, zus of vriendin had kunnen zijn. En vervolgens te beseffen dat de dood misschien wel het minst slechte lot is dat ze heeft kunnen treffen. Wie te maken heeft gehad met verminking of verkrachting, zelf of in de directe omgeving, die weet dat verder moeten leven met dit leed, dit trauma, soms wreder is dan de dood.

Daarom raken de ‘nuances’ van de afgelopen dagen mij zo diep. Wie mensen reduceert tot getallen – en goed en kwaad bepaalt aan de hand van wie de meeste doden heeft – of meent dat ook maar iets deze mate van gruwelijkheden kan rechtvaardigen, die toont zich moreel van hetzelfde niveau als SS-commando’s die in Oost-Europa onschuldige burgers executeerden in zelfgegraven geulen – of van de Russen die daar, enkele jaren later, nog eens moordend en verkrachtend overheen gingen.

Verliezen betekent voor Israël een tweede Shoah 

Als Hamas een oorlog verliest, kan dat leiden tot verlies van grond of autonomie. Maar als Israël onder de voet wordt gelopen, betekent dit de uitroeiing van het Joodse volk – behoudens de Joden in veilige landen. En zo is de catastrofe die Hannah Arendt voorspelde na 75 jaar werkelijkheid geworden. Enkel een Palestijnse staat, zonder Israëlische nederzettingen of andere vormen van inmenging, kan daaraan een eind maken.

De Palestijnen hebben het volste recht op die staat. En alle gruwelijkheden van de afgelopen dagen doen niets af aan de verwerpelijkheid van Netanyahu’s nederzettingenpolitiek en het afsluiten van Gaza van basisvoorzieningen. Maar zolang terreurgroep Hamas deze staat belichaamt en zijn terreur er enkel tot gejuich leidt, kan deze staat niet bestaan. Sympathisanten van Hamas hebben dit bovenal aan zichzelf te wijten.