De provocaties van een christelijke popartiest

Het blijft een raar verschijnsel: mannen die zich graag als vrouw uitdossen. Maar dragqueens vinden zichzelf doorgaans heel bijzonder en paraderen trots rond om zich te laten bewonderen. Dit kunnen ze in Nederland ongestraft doen, want een verbod op travestie is veertig jaar geleden uit de Algemene Plaatselijke Verordeningen geschrapt. Maar orthodoxe christenen blijven moeite hebben met de verkleedpartijen, mede vanwege een verondersteld verwarrend effect op kinderen.

Daarom is het hoogst apart dat Flamy Grant afgelopen jaar de eerste plek bereikte op de christelijke muzieklijst. De ­Bible Belt Baby, zoals de titel van zijn succesvolle album luidt, is namelijk een Amerikaanse man, Matthew Blake, die in jurken optreedt. Als dragqueen wil hij naar eigen zeggen het klassieke onderscheid tussen man en vrouw ter discussie stellen. Felle kritiek vanuit conservatieve hoek droeg alleen maar bij aan zijn bekendheid en populariteit.

Derek Webb nam nummers op met spraakmakende travestiet

De spraakmakende travestiet kreeg dankbaar morele en muzikale steun van een andere Amerikaanse christen die gretig kerken uitdaagt. Derek Webb zong samen met Grant Good Day naar de top van de christelijke hitlijst en nam voor zijn eigen album The Jesus Hypothesis het duet met de veelzeggende titel Boys Will Be Girls op.

In de bijbehorende videoclip wordt de zanger door Grant voorzien van een extravagante blauwe pruik, oogschaduw, oorbellen en een jurk. Intussen zingt het duo over benepen kerken die mensen niet het recht gunnen om te zijn wie ze willen zijn. Christenen, zo is de boodschap, moeten een voorbeeld nemen aan Jezus die de verworpenen liefhad.

Solodebuut veroorzaakte al meteen ophef onder christenen

De vijftigjarige Webb staat in christelijke kring bekend vanwege zijn provocaties. Hij begon zijn muzikale loopbaan bij Caedmon’s Call. De in 1993 opgerichte band dankt zijn naam aan een Engelse dichter uit de zevende eeuw. Deze Caedmon kreeg in een droom het verzoek een lied te zingen ter ere van de Schepper en besloot daarna zijn leven als monnik in dienst te stellen van God.

Met Caedmon’s Call maakte Webb, met een lekker in het gehoor liggende combinatie van folk en rock, brave christelijke muziek. Toen hij in 2003 de groep verliet, werden zijn songs controversiëler. Zijn solodebuut, She Must and Shall Go Free, veroorzaakte al direct ophef door het gebruik van het woord damned in een nummer. Sommige evangelische winkels weigerden het album te verkopen. Met een ander liedje, Wedding Dress, maakte Webb woedende reacties los door de commer­cialisering van het christendom te hekelen en een vergelijking te trekken met prostitutie.

Op The Jesus Hypothesis gaat de religieuze zoektocht verder

De weerstand leidde niet tot een grotere ingetogenheid. Op Stockholm Syndrome haalde Webb zelfs zo fel uit naar in zijn ogen hypocriete gelovigen dat zijn platenmaatschappij hem dumpte. Na een echtscheiding van de christelijke zangeres Sandra McCracken leek hij even ook afscheid te hebben genomen van het geloof. Maar op The Jesus Hypothesis zet hij nu zijn religieuze zoektocht voort en vraagt hij zich af of zijn twijfels over God wel terecht waren. Jezus blijft in zijn hoofd zitten, zingt hij.

In interviews prijst Webb de christelijke bereidheid zonden te vergeven. Begrijpelijk. Zijn vrouw wilde van hem af toen bleek dat hij was vreemdgegaan. Sommige jongens blijven jongens, ook al trekken ze af en toe een jurk aan.