Simon Rozendaal bezoekt een sorteerinstallatie voor plastic en vraagt zich af waarom er maar één is: de Nederlander is toch dol op recyclen?
Het is een wirwar van lopende banden. Alles krioelt door elkaar heen. Op elke band snelt plastic van A naar Beter. Tasjes, yoghurtpakken, limonadeflessen.
Op sommige knooppunten meet een infraroodoog de teruggekaatste warmtestraling en maakt aldus onderscheid tussen vijf verschillende soorten. Elders zijn roltrappen waar plastic op gewicht wordt gescheiden of blaast een luchtstoot een tasje weg.
Het is lawaaiig en het stinkt. We bevinden ons in de scheidingsinstallatie van Sita in de Rotterdamse Waalhaven. Het is de enige sorteerinstallatie voor plastic in Nederland. Sita is onderdeel van de Franse multinational Suez en had in allerlei landen al lang sorteerinstallaties voor plastic.
Achter
Nederland liep tot voor kort achter. Dat is vreemd want Nederlanders doen niets liever dan recyclen. Wie gaat kijken bij de bakken die inmiddels voor elke supermarkt staan, ziet een dwarsdoorsnee van de bevolking. Arbeider, arts, vrachtwagenchauffeur, bakfietsmoeder. Het lijkt een vervelend karwei maar we doen het allemaal met zichtbaar genoegen.
Waarom liepen we dan achter in plastic? Welnu, er was weer eens sprake van een typisch Hollandse strijd tussen rekkelijken en bevindelijken, tussen Hoeken en Kabeljauwen.
De milieubeweging is erg voor statiegeld op plastic flessen, supermarkten en Coca-Cola houden daar niet van en willen liever recyclen en sorteren via het inzamelsysteem voor plastic verpakkingen Plastic Heroes. Al jaren bestoken de twee groepen elkaar vanuit loopgraven en dus gebeurde er lang niks.
Gelukkig is er zoiets als de wet van de stimulerende achterstand: bij deze installatie kunnen ook dunne folietasjes worden herkend en gescheiden. De victorie in de strijd tegen de plastic soep in de oceanen begint in de Waalhaven!
Elsevier nummer 32, 8 augustus 2015