De wereld op z’n kop: het kabinet trekt 200 miljoen euro uit voor ‘bewustwording over de slavernij’ maar laat slachtoffers van postvirale long COVID-verschijnselen in de kou staan. Nogal een wonderlijke keuze van Rutte en zijn legertje woordvoerders en spindoctors, vindt Constanteyn Roelofs.
Wekelijks verkent historicus Constanteyn Roelofs (1989) op ewmagazine.nl de tragikomische tegenstrijdigheden in economie en maatschappij.
Ook zo’n ding dat vroeger een stuk simpeler was dan nu. Ziek zijn. Neem nu het gewone griepje. Vroeger interpreteerden we dat als een soort binair systeem: eerst was je beter, dan werd je ziek en na een paar dagen sinaasappelsap drinken en snotteren was je weer beter. Er was natuurlijk nog een derde optie en dat was dat je helemaal niet meer beter werd, maar dan was je dood en dat was helemaal simpel.
Maar de laatste tijd dringt het besef door dat door virussen veroorzaakte aandoeningen helemaal geen lichtknopjessituaties zijn met een aan- en een uitstand. Nu wisten we al dat het HIV-virus uiteindelijk uitgroeit tot een dodelijke immuuncrisis en dat het Epstein-Barr-virus bij sommige mensen een beetje keelpijn oplevert na een wilde avond in de dorpsdiscotheek, maar dat andere mensen er jarenlang vermoeidheidsklachten aan overhouden.
Voortdurend ziek, moe en extreem prikkelbaar: long COVID
COVID heeft deze beweging in een stroomversnelling gebracht. Als de ‘golven’ zich terugtrekken, blijken er telkens weer een hoop mensen aangespoeld: voortdurend ziek, moe, extreem prikkelbaar en niet in staat om meer dan een paar kleine dingen te doen op de dag. Onder de wat minder fortuinlijke naam ‘long COVID’.
Meer over dit onderwerp: Long covid bestaat, maar verder blijft het één groot raadsel
Langzaam begint zich af te tekenen dat een serie sluimerende epidemieën van mensen met vage klachten, samengevat onder de term ME/CVS, waarschijnlijk ook te maken heeft met dit soort postvirale syndromen. Een belangrijke aantekening: veel van de mensen die aan long COVID lijden, waren eerder werkzaam in de zorg. Maar het onderzoek naar postvirale syndromen bevindt zich nog in terra incognita, vooral omdat het vrij lastig is om precies te bepalen waar de problemen zitten. De symptomen zitten immers in alle subsystemen, maar er is geen duidelijke ‘smoking gun’ van wat er nu precies mis is.
Amendement Omtzigt voor onderzoek naar long COVID afgewezen
Je zou dus denken dat de overheid geld beschikbaar stelt om hier wat aan te doen. Vooral omdat de overheid Nederland graag als ‘kenniseconomie’ ziet en trots is op de Nederlandse biotechindustrie. Maar nee. Een amendement van Pieter Omtzigt om een bescheiden bedrag van tussen de 2 en 10 miljoen beschikbaar te stellen voor onderzoek werd onlangs afgewezen door de coalitiepartijen.
Lees ook deze column van Philip van Tijn
Helaas nog eens: veel vraagtekens bij de voorgenomen slavernij-excuses
Dat is pas echt bizar als je het bedrag afzet tegen de bom duiten die premier Mark Rutte heeft uitgetrokken voor zijn comédie des erreurs, de excuses voor het slavernijverleden. 2 miljoen is slechts 1 procent van de 200 (tweehonderd, 200.000.000) miljoen euro die het kabinet wil uittrekken voor ‘bewustwording van de slavernij’. We gaan dus wel 200 miljoen euro besteden om de theorieën van Gloria Wekker over een soort erfelijk wit racisme te verspreiden en de ideeën van troetelpsychiater Glenn Helberg over een ‘witte psychose’, terwijl dat toch op z’n minst pseudowetenschappelijke, sterk ideologisch ingestoken propaganda is.
Postmodern academisch links discours is slepende auto-immuunziekte
Het is nogal een wonderlijke keuze van Rutte en zijn legertje woordvoerders en spindoctors, maar wel logisch. De slepende auto-immuunziekte die de cultuur immers al jaren treft, is het postmoderne academische linkse discours en daar is tot op heden nog geen kruid tegen gewassen.