PFAS is een luxeprobleem. Het wordt gemeten in nanogrammen terwijl we vroeger tot wel een miljoen keer zoveel vervuiling hadden. Door een revolutie in meettechnieken kunnen we steeds kleinere hoeveelheden detecteren en daarop worden dan de nieuwe normen gebaseerd. Ziedaar de Wet van Behoud van Milieu-Ellende, schrijft Simon Rozendaal.
Over dioxine hoor je niemand meer. Toch was dat een jaar of veertig geleden zoiets als PFAS nu. Dagelijks in de krant: help, het zit in de regen, het zit in koemelk! Dramatische reportages op de buis: nu ook in borstvoeding! Kankerverwekkend, levensgevaarlijk, schandalig!
Eind jaren tachtig maakte ik voor dit weekblad een reportage over de luchtvervuiling op de grens van het toenmalige Oost-Duitsland, Polen en Tsjechoslowakije. Destijds ‘de driehoek des doods’ genoemd, omdat bomen massaal dood leken te gaan. Op een gegeven moment vroeg ik aan een Poolse onderzoeker, tevens lid van de milieubeweging, of zij ook last hadden van dioxine. ‘Meneer, dat is een westerse luxe. Wij hebben hier echte luchtvervuiling, zoals zwaveldioxide. Pas als we dat hebben aangepakt, hebben we tijd om ons druk te maken over dioxine.’
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout