Het uitzetten van uitgeprocedeerde asielzoekers verloopt steeds moeizamer: bij veertig procent van de geplande uitzettingen ging dit in 2015 op het laatste moment niet door.
Uit cijfers van het Ministerie van Veiligheid en Justitie, opgevraagd door NRC, blijkt dat vorig jaar 1.225 van de 3.165 geboekte vliegtuigstoelen naar thuislanden van de migranten niet werden gevuld. Volgens het ministerie worden veel van de asielzoekers later alsnog uitgezet, maar daar zijn geen cijfers van beschikbaar.
Het missen van de vlucht kan verschillende redenen hebben, maar het is veelal omdat de uitgeprocedeerde migranten gewoonweg niet komen opdagen. In andere gevallen is er sprake van administratieve fouten.
Geen toezicht
Het uitzetten van asielzoekers is al langer een problematische kwestie, maar de omvang van het aantal weigeraars neemt toe. In 2013 lag het aantal mislukte uitzettingen nog op 30 procent. Volgens een woordvoerder van het ministerie is strenge Europese regelgeving hiervoor een belangrijke verklaring.
Helft van uitgeprocedeerde asielzoekers is ‘kwijt’
Zo mogen asielzoekers sinds een paar jaar niet alleen vanuit detentiecentra worden uitgezet, maar ook vanuit opvangcentra. In de normale opvang is er echter amper toezicht en kunnen asielzoekers makkelijk verdwijnen.
In de eerste tien maanden van 2015 kregen bijvoorbeeld 3.800 migranten de vraag om te vertrekken uit Nederland, maar daarna werd niet gecheckt of dit daadwerkelijk gebeurde. Aangenomen wordt dat een groot deel van de ‘kwijtgeraakte asielzoekers’ in de illegaliteit verdwijnt.
Veel problemen
Rond het uitzetten van asielzoekers spelen allerlei andere problemen. Zo zijn er landen die weigeren hun landgenoten terug te nemen, vooral in Afrika. Ook weten uitgeprocedeerden dat ze hun verblijf kunnen verlengen met juridische procedures en medische ingrepen.
Al in 2013 schreef een commissie dat het zich grote zorgen maakte over de werkwijze van de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V), verantwoordelijk voor de uitzettingen. Het aantal geannuleerde reizen zou ‘met herhaling’ op de agenda zijn gezet. ‘Niet alleen vanwege de daarmee verbonden nodeloze personele en financiële kosten, ook vanwege de geloofwaardigheid van het terugkeerproces’.