Sylvana Simons weidt uit over haar voormalige politieke partij DENK. Hoe de beweging bewust transformeerde van ‘Turkenpartij’ tot ‘allochtonenpartij’: ‘Het bleef hangen in verwijten, boosheid en appelleren aan de onderbuik van gefrustreerde migranten.’
In een interview met website Zaman Vandaag dat zaterdag wordt gepubliceerd, vertelt Simons dat ze niet uit is op ruzie met Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk, ook niet na haar onverwachte vertrek uit de partij. ‘Wat wij niet willen, is de kiezers van DENK schofferen. Dat zijn oprechte mensen met een oprecht verlangen.’
Schadevergoeding? ‘Ik word er niet warm of koud van’
DENK eist 30.000 euro schadevergoeding van Simons en 40.000 euro van voormalig campagneleider Ian van der Kooye, die samen met Simons vertrok. Door negatieve uitlatingen over de partij zouden de twee contractbreuk hebben gepleegd. Simons – oud-tv-presentator en een van de voormalige boegbeelden van de partij – maakt zich er weinig zorgen over: ‘Wij worden daar niet echt warm of koud van. Geen rechter gaat DENK gelijk geven.’
Simons stapte in december vorig jaar uit de partij en richtte Artikel 1 op. Ze zei het niet eens te zijn met de polariserende stijl van DENK en de hunkering naar media-aandacht. Simons wilde bovendien meer aandacht voor de situatie van homo’s, maar daar was de partij niet mee bezig.
De aandacht trekken
In het interview legt Simons uit hoe DENK er vooral op gebrand was ‘spraakmakend’ te zijn. ‘Het belangrijkste: laat de media vertellen aan alle Turken dat er een “Turkenpartij” is in Nederland.’ Daarna vroegen ze Farid Azarkan erbij, een activist met een Marokkaanse achtergrond, want ‘dan gaan mensen denken dat je een “moslimpartij” bent’. De derde stap: een Surinaamse Nederlander strikken, waardoor DENK wordt gezien als ‘een allochtonenpartij’, aldus Simons. Met een witte Nederlander zou ‘het circus compleet’ zijn.
Waarom DENK hooguit een paar zetels krijgt. Lees deze analyse van Syp Wynia >
Aandacht gegarandeerd, ook omdat de partijleden steevast ‘het grote r-woord’ gingen gebruiken: racisme. Maar volgens Simons misten Kuzu en Öztürk een echte visie. ‘Het bleef hangen in verwijten, boosheid en appelleren aan de onderbuik van wanhopige, gefrustreerde migranten. Op het thema verbinding liep het tussen mij en de heren dan ook stuk. Als je eerst hard om aandacht roept en je krijgt die aandacht uiteindelijk, moet je wel wat te vertellen hebben.’