Wielrenner Steven Kruijswijk rijdt de Tour de France met een defensieve strategie. Als hij de Ronde wint, dan is het omdat anderen hem verliezen, schrijft Eric Vrijsen. Als je het politiek zou willen duiden, dan is Kruijswijk een soort Mark Rutte, die in verkiezingscampagnes risico’s mijdt en liever wacht totdat zijn concurrenten één voor één blunderen in de debatten.

Wielrennen is een tamelijk politieke sport. Europees Commissaris Frans Timmermans (PvdA) was in zijn jonge jaren een niet onverdienstelijk amateurrenner. GroenLinksleider Jesse Klaver deed het als junior goed in de West-Brabantse kermiskoersen. CDA-senator Joop Atsma won een aantal wedstrijden, werd ploegleider en voorzitter van de Koninklijke Nederlandse Wielrenunie als opstapje naar een Haagse carrière.

Wielrennen is naar beneden kijken, waar je pijnlijke benen het werk doen en de straatklinkers monotoon onder je voorbijtrekken. Je weet dat ergens ver weg een eindstreep ligt. Het is de metafoor voor een loopbaan in de politiek.

In de Tour de France van 2019 spelen politieke machinaties een zekere rol. Laat dat maar aan het Franse chauvinisme over! De door Fransen gedomineerde jury haalde woensdag twee renners uit de Tour die elkaar overduidelijk dwars hadden gezeten, maar al lang weer vrede hadden gesloten. Eentje uit de ploeg van de Nederlander Kruijswijk en eentje uit de ploeg van de Brit Geraint Thomas. Wees maar gerust: ze waren niet geschorst als het ploegmakkers van de Franse kanshebbers Julian Alaphilippe en Thibaut Pinot waren geweest.

Waar de macht vandaan komt

Vlak voor de start van de loodzware Alpenrit moest de Jumbo-ploeg van Kruijswijk zich onderwerpen aan een intensieve dopingcontrole. Ze accepteerden het braaf en kwamen met politiek-correcte verklaringen over het bestrijden van vals spelen, want op dit niveau begrijpt elke professional waar de macht vandaan komt.

Kruijswijk is geen boerenjongen van de schrale akkers in Zuidoost-Brabant. Hij komt uit een welvarend gezin. Zijn vader deed iets in hightech gezondheidszorg. Kruijswijk hoopt op een podiumplaats, maar berekende tijdens deze Ronde ook dat hij de Tour kan winnen. Hoe? Door constant te zijn, door te doseren en vooral niet op de verkeerde momenten krachten te verspillen.

De hartstocht van elke renner is aanvallen, maar de kans is groot dat je dan later een inzinking krijgt. Dus kun je maar beter je krachten sparen. Een beetje zoals Nederlandse verkiezingscampagnes verlopen: een afvalrace waarin de diverse lijsttrekkers hun demarrages grandioos zien mislukken en waarbij uiteindelijk Mark Rutte vanuit de schaduw opduikt om het sprintje te winnen. Wat had-ie nou beloofd? Van alles en dus niks, maar hij is wel de grootste.

Althans tot voor kort, want Ruttes VVD verloor dit jaar de Provinciale Statenverkiezingen en de Europese verkiezingen. In de campagne voor laatstgenoemde verkiezingen waagde hij zich aan een televisiedebat met Thierry Baudet (Forum voor Democratie), zeg maar de Egan Bernal van de Haagse politiek, het Colombiaanse wielrentalent.

Defensieve misleiding en Rutte in Parijs

Ten slotte de kansen van ‘Stevie’ Kruijswijk. Een podiumplaats zit er zeker in, ook al zakte hij donderdag van drie naar vier in de rangschikking. De kans dat een van de drie hoger geplaatsten in de laatste Alpenritten bezwijkt, neemt toe en dan kan de calculerende Kruijswijk opstomen. In het geel naar Parijs? Die kans is sinds donderdag geslonken. Al kan het natuurlijk dat Kruijswijk tot nu toe met zijn defensieve rijden de anderen heeft misleid om ze in de slotfase compleet te overrompelen met een offensief waarmee ze totaal geen rekening meer hielden.

Dan zul je zien dat premier Mark Rutte – dit jaar afwezig bij de Tour – zondag toch opeens ten tonele verschijnt op de Champs-Élysées om met zijn vriend, de Franse president Emmanuel Macron, de winnaar van de Ronde voor het oog van de wereld te feliciteren. Want zeker in Frankrijk snappen ze de Tour als politieke show.