In 2000 kwam Darya Safai (44) in België aan, na een vlucht uit Iran. Ze werd tandarts, vrouwenrechtactivist en zit sinds mei in het parlement. Om haar land te beschermen tegen het islamisme.
Darya Safai, gevlucht uit haar geboorteland Iran, zegt: ‘Als ik mijn patiëntjes behandel, houd ik ze in het oog en luister ik naar de kleinste woordjes die uit hun mond komen. Ik heb meisjes in mijn tandartsstoel zitten van zes, zeven jaar oud die van hoofd tot teen bedekt zijn. Ze willen spelen, maar dat mogen ze niet, want ze moeten bescheiden en kuis zijn. Ik weet dat die meisjes veel in hun mars hebben, maar dat mogen ze niet benutten. Dan besef ik dat ik mijn vuur nooit mag verliezen.’
Safai – tandarts, activist, feminist – is sinds mei van dit jaar volksvertegenwoordiger in het Federaal Parlement van België, haar nieuwe land. Die baan vergt tijd. Het werk als tandarts staat even op een laag pitje. Ze is prominent binnen de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA), de grootste partij in België die onder meer een streng immigratiebeleid voorstaat. Safai stond derde op de kandidatenlijst.
Darya Safai (Teheran, Iran, 1975) studeerde tandheelkunde in Teheran. Kwam in 2000 in België. Sinds mei dit jaar volksvertegenwoordiger. In 2018 verscheen haar tweede boek: Plots mocht ik niet meer lachen.
Die meisjes in haar tandartsstoel doen haar denken aan hoe zij het op die leeftijd had en naar school ging in Teheran. In 1979 brak de Islamitische Revolutie uit, werd de sjah uit Iran verdreven en kwam de macht in handen van de fundamentalisten van ayatollah Khomeini.
‘Mijn eerste schooldag was de eerste dag waarop ik een hoofddoek moest dragen. Mijn moeder kwam ’s ochtends naar me toe met een triest kleedje, een mantel, donker, lang en vormeloos, en een broek die eronder moest. De hoofddoek moest niet alleen mijn haren, maar ook mijn nek bedekken. Ik vroeg: “Mama, ik heb zoveel mooie kleertjes, waarom moet ik dit dragen?”
‘Ze keek me verdrietig aan en antwoordde: “Anders mag je van hen niet naar school. Je zult zien dat je vriendinnetjes hetzelfde aan hebben.” Ik dacht: het zal een schooluniform zijn. Ik wist niet wat het echt betekende. Maar ik kwam buiten en zag mijn buurjongetje, dat even oud was en met wie ik speelde, in zijn gewone kleren lopen. Toen wist ik het wel. Ik wist dat ik stillekes aan moest leren gehoorzamen. Na de kledingcode volgde de gedragscode. Ik moest zo onzichtbaar mogelijk worden.
‘Veertig jaar later valt het monster van het islamisme, de politieke ideologie van de islam, ons aan, in ons Europa. Dat monster moeten we overwinnen. De westerse beschaving mag nooit opgeven. Die meisjes moeten ook van onze vrijheid kunnen genieten.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Safai draagt haar haar altijd los
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout