Met schrijver Auke Hulst (47) op roadtrip langs plekken die hem vormden in het aardbevingsgebied rond Slochteren. ‘Ik ben best tevreden over wie ik geworden ben.’
‘Dit is dus waar het gebeurt,’ zegt Auke Hulst. Ten oosten van de stad Groningen zijn we uit de auto gestapt bij gaswinningslocatie Eemskanaal in Lageland. Vrij noordelijk in wat de lezers van Hulsts psychologische sciencefictionroman De Mitsukoshi Troostbaby Company kennen als: de Zone.
Auke Hulst (Hoogezand-Sappemeer, 1975). In 2006 verschijnt zijn debuut Jij en ik en alles daartussenin. In 2012 het autobiografische Kinderen van het Ruige Land. 2021: roman De Mitsukoshi Troostbaby Company verschijnt. Getrouwd met schrijfster Revka Bijl.
Groningser wordt het niet. In een expressionistisch landschap van knalgeel koolzaad en een helblauwe, wolkeloze lucht ligt achter hoge hekken een industriële exclave van stalen kronkelbuizen en een spitse affakkeltoren. Het is onheilspellend heet en stil. Mensen zijn er niet. En hoeveel gas hier het Slochterenveld ook verlaat, je hoort niks.
‘Alien,’ zegt Hulst. ‘Ik vind dit landschap alien. Buitenaards. Alsof de buizen en de toren van bovenaf op het land zijn gegooid. Toen ik jong was, was het nog buitenaardser. Waar ik woonde, zag je ’s nachts drie affakkeltorens – alleen deze is nog over. Nu wordt er niet meer afgefakkeld, maar toen wel. Flakkerend licht, harde, metalige geluiden… heel mysterieus.
‘Je kwam niet in de buurt als kind. Verboden toegang. Maar ik vond het te gek als ik eerlijk ben. Een wereld met een ander krachtveld, zo leek het. Trots speelde ook mee in mijn gevoel voor dit gebied. “Hier komt het allemaal vandaan.” De gasbel was deel van je identiteit, zoals bij Rotterdammers de haven.’
Dit is het land van de nuchtere namen
Voor Nederlanders is Slochteren het verre oord waar het gas wordt opgepompt. Voor schrijver en musicus Auke Hulst is het meer. Het is wat hij noemt: ‘mijn voormalige achtertuin’. Hulst groeide hier op in de buurtschap Denemarken, dat net buiten Slochteren ligt, naast Lageland en Schaaphok. Dit is het land van de nuchtere namen.
De omstandigheden waaronder Hulst, zijn broer en twee jongere zusjes hier opgroeiden, zijn gesneden koek voor wie Hulsts romans kent. Hij heeft het uitvoerig beschreven in zijn derde roman, het aangrijpende Kinderen van het Ruige Land.
Deze autobiografische roman was tien jaar geleden zijn doorbraak en beleefde al twintig drukken. Maar ook zijn laatste boek, de bezeten psychologische sciencefictionroman De Mitsukoshi Troostbaby Company – genomineerd voor de Libris-prijs – grijpt weer terug op zijn getroebleerde jeugd hier.
Abonnee worden?Dagelijks op de hoogte blijven van de laatste actualiteiten, achtergronden en commentaren van onze redactie? Bekijk ons aanbod en krijg onbeperkt toegang tot alle digitale artikelen en edities van EW.
Bekijk de mogelijkheden voor een (digitaal) abonnement hier
Het is dan ook geen jeugd waar je ooit nog helemaal afkomt, al zegt Hulst zelf er inmiddels ‘vrede mee te hebben’. Na de plotselinge dood van hun vader in 1983 groeiden de kinderen Hulst grotendeels alleen op – mensenschuw, verwaarloosd – in het huis dat hun vader in 1980 had laten bouwen in het bos. Hun vaak onvindbare moeder liet de kinderen soms weken aan hun lot over. Het eten bestond uit diepvriespizza’s, slapen deden de kinderen vaak in het bos. In dat bos is Hulst als schrijver in zekere zin geboren. Hij bracht er lezend de nacht door, en dan vooral veel sciencefictionromans. Geen wereld voerde hem verder weg van de echte dan de romans van Jack Vance en Robert Heinlein.
In zijn romans duiken zijn ouders steeds weer op als personage, en dat geldt ook voor Denemarken, Slochteren, Lageland. Of het nou het Ruige Land heet of de Zone, het landschap van zijn jeugd is vaak het landschap van zijn romans, ook al woont hij alweer jaren in Amsterdam.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout