Ebbinge: 'Het leven heeft me opgeleid dit te doen'

Vroeger vond Pier Ebbinge (84) topmanagers voor bedrijven, tegenwoordig partners voor welgestelde opdrachtgevers. ‘Dit is zo leuk. Ik stap in iemands leven en stap er weer uit.’

Ruim anderhalf jaar terug verhuisde Pier Ebbinge met zijn vrouw Odine naar ‘een goudeerlijke boerderij’ net buiten Zuidwolde in Drenthe. Al op de oprijlaan, het portier van de auto is net geopend, trakteert de boomlange Ebbinge zijn bezoek op een grote glimlach en superlatieven. ‘Het leven en de cultuur zijn hier fantastisch. De mensen zijn open en aardig, echt aardig. Of dat nu de man is die in onze tuin werkt of de mevrouw achter de balie in de supermarkt. Dat maakt een heleboel uit, hoor.’

Pier Ebbinge (Den Haag, 1938) studeerde economie aan de Erasmus Universiteit. Runt Pier Ebbinge Relationship. Gehuwd met Odine. Uit zijn eerste huwelijk heeft hij twee kinderen, net als Odine. Ze hebben twee kleinkinderen.

Via de stal kom je in het woongedeelte. Smalle gangetjes, drie niet al te grote kamers, waaronder de keuken die ook dienstdoet als eetkamer. Daar staan twee pannen klaar. Eén met tuinbonen, één met goulash van wild. Bereid door Odine, die later zal vertrekken. Ebbinge hoeft het eten slechts wat op te warmen straks, als hij de lunch zal serveren.

De boerderij (uit 1900) staat in het Reestdal. ‘Er loopt hier een beekje, de Reest. Aan de overkant ben je in Overijssel. Dit is een heel mooie hoek van Drenthe. Een eindje verderop heb je een heide die het hele jaar door prachtig is. Mijn vrouw en ik woonden in ’s-Graveland, dicht bij Hilversum, op Jagtlust, een buitenplaats. Een fijne plek, maar we wilden naar het noorden. Groningen had ook gekund. Ook daar is het eerlijk. Geen onzin.’

Ebbinge en zijn vrouw zijn ‘hartstikke jong’

‘Wat ik daarmee bedoel? Geen ik, ik, ik. Te veel mensen zijn met de buitenkant bezig en verzanden in prietpraat. Ze zijn behoeftig bezig om ergens bij te horen: de golfvereniging, een sociëteit. Uit onzekerheid, om zichzelf overeind te houden. Daar heb ik geen tijd meer voor. Ik wil het ook niet, mijn vrouw evenmin. Wij zijn geïnteresseerd in mensen – graag karaktervolle, open mensen. Niet dat je die elders niet vindt, maar in het noorden vind je er meer.

We zitten in een levensfase waarin je weet dat het een keer minder wordt. Hier kun je, als het meezit, naar de 95 toe

‘Deze boerderij is geschikt voor als je wat ouder wordt. Niet dat we ons oud voelen, we zijn hartstikke jong, maar we zitten in een levensfase waarin je weet dat het een keer minder wordt. Hier kun je, als het meezit, naar de 95 toe.’

In de opkamer, met zicht op de woonkamer, staat een bureau met daarop een pc. Ebbinge knikt. ‘Daar werk ik.’ Hij runt, sinds 2010, Pier Ebbinge Relationship. Hij zoekt partners voor welgestelde mannen en vrouwen: vijftigers, zestigers, zeventigers, af en toe wat jonger of wat ouder. Zijn oudste opdrachtgever was een ‘meneer van 91’. Gemiddeld doet hij tien opdrachten in een jaar.

Hij gaat bij zijn zoekopdrachten niet over één nacht ijs

De advertenties die Ebbinge daarvoor schrijft, vallen op door het taalgebruik en de staccato stijl die hij hanteert. Ze staan in de zaterdagedities van Het Financieele Dagblad, NRC en de Volkskrant. De laatste advertentie is geschreven voor een ‘Wereldburger en arts; fijn mens, allure (75); tropenkind en expat in tropische landen’.

Namens die opdrachtgever zoekt Ebbinge ‘een partner die het leven wil leven met inzet, humor en een lach’ en die onder meer ‘van betekenis is en bescheiden, vlot, authentiek en solide’. Met als doel: ‘Uiteindelijk één programma met ruimte voor een eigen leven, een thuishaven.’

Lees het interview met rocker Peter Koelewijn: ‘Met mijn repertoire kan ik niet op een krukje zitten’

Ebbinge gaat niet over één nacht ijs. Wie een opdracht bij hem uitzet, dient eerst een lijst met tachtig vragen in te vullen. ‘Dat zijn feitjes.’ Daarna gaat hij bij zijn opdrachtgever thuis langs voor een interview van meestal drie uur. ‘De woon- en leefomgeving zegt veel over wie iemand is. Daarom wil ik die zien. Mijn eerste opmerking is bijna altijd: wij zijn allemaal een product van het leven dat achter ons ligt. Ik stel vragen over opleiding, werk, eerdere relaties en hobby’s, maar ook over het ouderlijk huis. Waren er voorbeeldfuncties, stimulansen, of juist niet?’