Sahand Sahebdivani (42) is verhalenverteller en oprichter van cultureel centrum Mezrab. De geboren Iraniër is ondanks alles hoopvol over de toekomst van Iran. ‘De repressie is onhoudbaar.’
Het theaterzaaltje van cultureel centrum Mezrab aan de Amsterdamse Veemkade ademt de sfeer van een oosterse huiskamer. Perzische tapijten, een schemerlamp, zithoeken met kussens. Vandaag niet, maar geregeld ruikt het er naar de Iraanse linzensoep die dan in het keukentje achter de bar staat te pruttelen. De 76-jarige vader van Sahand Sahebdivani – geestelijk vader van Mezrab, professioneel verhalenverteller en muzikant – bereidt die soep. ‘Twee keer in de week maakt hij twee enorme pannen.’
Sahand Sahebdivani (Teheran, Iran, 1980) is oprichter en directeur van cultureel centrum Mezrab. Hij is getrouwd met de Palestijnse journalist Rasha Hilwi. Ze hebben twee dochters, Salma en Shahrzad, een tweeling van bijna 2 jaar.
Over soep kun je eindeloos filosoferen. ‘De geur, de warmte, het vult. Je hoeft niet aan een tafel te zitten. Je kunt met vijftig, zestig man staan. Iedereen heeft een kom in de ene hand en een lepel in de andere. Je eet samen, je praat samen. Voor mij is een grote pan soep pure symboliek. Visueel vind ik het ook heel aantrekkelijk. ’
Mezrab (Perzisch voor ‘plectrum’) is volgens Sahebdivani ‘met afstand de meest internationale plek in de meest internationale stad’. Ruim driehonderd avonden in het jaar is er een voorstelling te zien. Muziek, dans, comedy en storytelling, het vertellen van verhalen. ‘Dan hebben we 250 mensen binnen. Met gemak zitten er vijftig nationaliteiten. Mensen uit Kazachstan, Mongolië, Peru, Ecuador, Rusland, Israël, Iran, ga zo maar door.’
Sahebdivani was drie toen hij, in 1983, naar Amsterdam kwam
De meeste voorstellingen zijn gratis. Bezoekers kunnen doneren. ‘Daar moeten we het niet van hebben. Ons publiek is relatief jong. Veel buitenlandse studenten met weinig geld. Die gooien 1 of 2 euro in de hoed. Maar ze zijn er wel elke week. We zijn bijna zelfvoorzienend. Zo’n 5 tot 10 procent van onze omzet komt uit subsidies. De rest uit onze horeca: drankjes en de soep van mijn vader, ja.’
Ooit wilde ik iets als Mezrab opzetten. Ik zag de gastvrijheid van mijn ouders op de traditionele avonden bij ons thuis en hoe mooi dat was
Sahebdivani was drie toen hij, in 1983, met zijn ouders naar Amsterdam kwam. Als klein jochie maakte hij de traditionele avonden mee die zijn vader en moeder in hun woonkamer organiseerden voor Iraniërs. Tot diep in de nacht werd er gegeten, gedronken en muziek gemaakt. Er werden herinneringen opgehaald en veelal oude verhalen verteld, mythen en sagen. Lachend: ‘Ik maakte me weleens zorgen over wat de buren ervan dachten.’ Hoe dan ook: op die avonden zijn, zo zegt hij, bij hem ‘de zaadjes geplant’. Ooit wilde hij iets als Mezrab opzetten. ‘Ik zag de gastvrijheid van mijn ouders en hoe mooi dat was.
‘Mijn vader had een wasserette. Later zou hij het eerste Iraanse restaurant in Nederland openen. Met wat vrienden richtte hij ook een cultureel centrum op, het Huis van het Zonlicht. Een plek waar Iraniërs konden komen om koffie of thee te drinken, de krant te lezen en te discussiëren over leven en politiek. Dat heeft een jaar bestaan, geloof ik. Er kwamen alleen maar intellectuelen die geen cent hadden en de hele dag op één consumptie teerden. Daar redde mijn vader het niet mee, maar ik vond het prachtig wat hij daar deed.’
Hij had het gevoel dat Mezrab groot en internationaal kon worden
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout