Er zitten harde grenzen aan wat Nederland kan doen voor asielzoekers. Juist die grenzen aangeven is humaan beleid, schrijft Margretha du Carmo Krabbe, voorzitter van een migratiedenkgroep van de VVD, in een ingezonden opinie.
In de asieldiscussie vallen vaak termen als ‘humane aanpak’, ‘mensenrechten’ en ‘de menselijke maat’. ChristenUnie-fractievoorzitter Mirjam Bikker riep de VVD op om vooral ‘de mens’ in iedere asielzoeker te blijven zien. Maar wat betekent dit in de praktijk?
Als we asielzoekers op een humane manier willen opvangen, moeten we verder kijken dan ons gevoel en het aantal opvanglocaties. Als we echt vanuit het perspectief van de mens redeneren, moeten we ervoor zorgen dat iedere asielzoeker die in Nederland mag blijven toekomstperspectief heeft: een gelijkwaardige basis om een mooi en onafhankelijk leven op te bouwen. Is die kans er niet, dan kunnen armoede, kansenongelijkheid en frustratie van ouder op kind worden doorgegeven.
Rellen in Frankrijk zijn een angstbeeld
De rellen in Frankrijk zijn een voorbeeld van hoe het mis kan gaan. Te lang liet Frankrijk te veel kansarme migranten binnen, zonder adequate nazorg en actieve ondersteuning te bieden. Migranten van de tweede-, derde- en zelfs vierdegeneratie zijn nog altijd economisch en sociaal achtergesteld. Voor veel migranten komt daar een intergenerationaal trauma van kolonisatie bij.
Margretha du Carmo Krabbe is voorzitter binnen het landelijke Thematisch netwerk Migratie & Integratie van de VVD.
Het resultaat is een nieuwe generatie die weliswaar in het land is geboren en getogen, maar geen binding ermee voelt. Vooroordelen, stigmatisering en afgunst stapelen zich op. Er ontstaat een vicieuze cirkel die twee soorten extremisme voedt: xenofobie en geweld tegen de staat.
Grenzen aan wat Nederland kan doen
Het gevoel tweederangsburger te zijn, ligt ook in ons land op de loer als migranten — met name vluchtelingen, omdat die vaak weinig middelen hebben — in Nederland geen gelijkwaardige kansen meer zouden krijgen. Er zitten grenzen aan wat we als land kunnen doen qua opvang, huisvesting, onderwijs en zorg. Een humane aanpak betekent daarom ook grenzen stellen aan asiel.
Door een duidelijk en realistisch streefcijfer te bepalen voor het aantal asielzoekers dat we fatsoenlijk kunnen opvangen en integreren, leidt de wens om iedereen te helpen niet ertoe dat alle statushouders in Nederland op achterstand komen te staan. Zo’n streefcijfer kan worden gebaseerd op het aantal opvangplekken, de capaciteit van het onderwijs, de arbeidsmarkt en andere relevante factoren. Het stelt de overheid beter in staat om te plannen. Dat is beter voor zowel asielzoekers als voor de rest van de maatschappij.
Om leed op de lange termijn te voorkomen, moeten we nu duidelijke keuzes maken. Niet vanuit emotie, maar op basis van redelijke afwegingen. Dat betekent ook dat partijen bereid moeten zijn om compromissen te sluiten. Het is makkelijk gezegd dat ‘de mens’ centraal moet staan, maar zonder een concrete, reële uitwerking draagt dat niet bij aan een oplossing.
We willen allemaal dat ‘de menselijke maat’ leidend is in het beleid. De vraag is: hoe? Laten we die discussie aangaan. Met het in twijfel trekken van elkaars goede bedoelingen komen we niet verder.
