Opvallend, toch, hoe goed hele sectoren in staat zijn hun eigen glazen in te gooien. Als het niet zo’n nutteloos talent was, was het bijna knap, schrijft Geerten Waling.
Zo ging de opening van het academisch jaar vorige week gepaard met wederom heftige anti-Israëlprotesten, in elk geval op de Rijksuniversiteit Groningen en de Universiteit van Amsterdam. Personeel en journalisten werden belaagd en bedreigd door gemaskerde ‘studenten en medewerkers’ (yeah right!). De baasjes van de universiteiten hielden zich stil. Zij worden intussen geknipt en geschoren door het kabinet-Schoof, dat wellicht niet een miljard, maar toch vele miljoenen gaat bezuinigen op die activistische academici.
Schedelmeten
Juist in die hete voorherfst liet de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO) van zich horen. Daar zorgen honderden fte’s er elke dag voor dat de universiteiten wel echt politiek wenselijk onderzoek doen.
Blijkbaar gaat dat zo goed, dat NWO-bestuurder Margot Weijnen besloot haar territorium wat te verbreden. In NRC gaf zij toe dat de universiteitsbesturen eindelijk ‘genoeg vrouwen’ tellen: na jaren van dram en dwang zijn zeven van de veertien uni’s in handen van dames. (En kijk eens hoe goed dát gaat, hoor ik u denken.) Alleen… aan de top zijn nog wel te weinig ‘mensen van kleur’!
Weijnen kondigde aan dat NWO universiteiten gaat verplichten een ‘diversiteitsplan’ op te stellen, ‘met concrete interventies en doelstellingen, zodat je de voortgang kunt meten’.
Of mevrouw Weijnen als meetmethode ook het schedelmeten zou accepteren, is nog onduidelijk. Wel zei ze dat uni’s die weigeren naar de geslachtsdelen of huidskleuren van hun medewerkers te kijken, worden afgesloten van het infuus van NWO-gelden (dat is gewoon staatsgeld, voor de duidelijkheid). Weijnen vreest ‘dat de soep zo heet gegeten dient te worden’.
Elitaire hobby’s krijgen het zwaar
Klem tussen een steen en een hard iets, noemen de Amerikanen dat. De waardevolle wetenschap wordt vermorzeld tussen radicaal activisme en een liefdeloos politiek klimaat. Tragisch, maar helaas is het geen zeldzaam verschijnsel. Kijk maar naar de cultuursector.
Ook die staat onder druk van naderende bezuinigingen. Zeker elitaire hobby’s als klassieke muziek en toneel krijgen het zwaar. En dat hadden ze het al, want intussen worden deze nobele kunsten getergd door subsidieverstrekkers die eveneens de meest absurde diversiteitseisen stellen.
De gemeente Amsterdam is al met de botte bijl het kabinet tegemoet aan het hakken. Gezelschappen en evenementen, zoals het 50 jaar oude Vondelpark Openluchttheater (geliefd onder de Amsterdammer met de kleine beurs) dreigen hun subsidie te verliezen, omdat ze niet ‘inclusief en divers’ genoeg zijn, volgens de GroenLinks-wethouder – die wel besloot het grensoverschrijdende ITA te redden van landelijke bezuinigingen.
Klemvast
Eenzelfde lot wacht groepen als De Warme Winkel en Orkater, sprankelende bronnen van prachtig theater. Net als het hoofdstedelijk gemeentebestuur zijn ook de Raad voor Cultuur en het Fonds Podiumkunsten volledig in de ban van het tellen van huidskleuren, geslachtsdelen en seksuele identiteiten. Dus gaat het geld opeens niet meer naar genootschappen waarvan de kwaliteit is gegarandeerd, maar naar ‘vernieuwing’.
Klemvast tussen bezuinigingen en activisme, ook de NPO kent het. Al jaren is helder dat publieke omroepen vooral gasten uitnodigen die hun eigen ideologie bevestigen. Dat gebeurt van links tot rechts, zo laat FVD-kanaal Ongehoord Nederland zien.
Het nieuwste debacle is de onthulling dat BNNVARA aan een jonge aspirant-programmamaker – de radicaal-linkse stokebrand Left Laser – schreef dat het niet wenselijk was dat hij ‘Kamala Harris ging lopen afbranden’. Ja, want stel je voor: de Amerikaanse Democratische presidentskandidaat zou zomaar kunnen verliezen van Donald Trump. Door die verdraaide Dutch NPO!
Wat een wereld. Hoe lekker moet het voor een minister of wethouder wel niet zijn om op zulke organisaties te bezuinigen. De universiteiten, toneelgroepen en omroepen smeken er zowat om. Dat is bijna heerlijk om te aanschouwen, met een bak popcorn in de hand.
Niemand die protesteert, want de gunfactor is het eerste slachtoffer. Maar wat we in werkelijkheid zien, zijn hersenloze bezuinigingen op sectoren die toch echt hun nut en waarde hebben – maar die tegelijkertijd zo dom zijn om zichzelf in de voet te schieten. En dat is pure tragiek.