Schoof doet niet mee aan prestigestrijd, en dat zou hem weleens razend populair kunnen maken

Door Den Haag jaagt een gure wind. De rusteloze politieke cultuur lijkt vergiftigd. Hoe anders was dat veertig jaar geleden? EW-redacteur Eric Vrijsen beschrijft zijn jaren aan het Binnenhof aan de hand van zeven ontwikkelingen. Met de voorspelling dat de democratie een nieuw evenwicht zal vinden. Vandaag de vijfde aflevering: De strijd om prestige.

Anno 2024 beginnen veel debatten in een gespannen sfeer. In ‘voorbeschouwingen’ van de media klinkt altijd door dat de geloofwaardigheid van deze of gene politicus op het spel staat. Wie het debat niet wint, kan het schudden. Iedereen moet zich ‘profileren’. Politici volgen die logica van kranten en tv-shows. Het leidt tot politiek zonder beleid, een continu prestigegevecht met de peilingen als graadmeter. Het miskent het effect van degelijk bestuur en zet de verhoudingen op scherp. Den Haag is hierdoor zo veel giftiger geworden. De knusheid is weg. De gunfactor verdwenen. Politici zien geen collega’s meer in ­elkaar.

Veel kiezers laten zich op deze golven meevoeren, maar nog veel meer kiezers halen hun schouders op. Ze verlangen naar bestuurders die, zonder hoog van de toren te blazen, zaken aanpakken.

In zijn korte tijd als premier, manifesteert Dick Schoof zich als de antipoliticus. In zijn eerste debatten zat hij – ook naar eigen zeggen – ‘klem’ tussen Geert Wilders, NSC en de linkse oppositie. Hij antwoord- de netjes en geduldig. Als dit nog een tijdje doorgaat, zal zijn populariteit fors toenemen en benoemen de kranten de partijloze premier tot electorale uit­dager. Dat ondermijnt de coalitie en dus blijft Schoof bezweren dat hij zich nooit verkiesbaar stelt. Maar zeg nooit nooit in de politiek.