De ‘Koning van de Bloemendagen’ vertelt over de traditie waarbij jaarlijks kunstwerken met bloemen worden gemaakt. Dit jaar, van 2 tot 6 mei, is de 63ste editie. Het is elk jaar weer een uitdaging.
Tussen stapels dvd’s zit Otto Bruschke (63) op een bruine leren bank, gebloemd behang siert de wand. Al 48 jaar doet hij mee met de jaarlijkse Bloemendagen in Limmen, waarvoor inwoners kunstwerken maken met bloemen. De 63ste editie is dit jaar van 2 tot 6 mei. Elk jaar worden de voorbereidingen gefilmd, wat een grote dvd-collectie oplevert.
Bruschke – weleens de ‘Koning van de Bloemendagen’ genoemd – maakt gebouwen op schaal van betonstaal en gaas, waarin hyacintenbloemen – ‘nagels’ – worden geprikt. Dit jaar staat de bekende Bloedkerk van Sint-Petersburg op het programma.
In de schuur achter het huis aan de rand van Limmen laat Bruschke zien hoe het prikken in zijn werk gaat. Hij trekt twee paarse nagels van de steel. ‘Je moet de kontjes goed tegen elkaar aan drukken, anders past het niet. En dan steek je ze in het gaas. Geen gaatjes overslaan.’
Per vierkante meter gaas gaan er zo’n 13.000 nagels in, dit jaar in achttien kleuren. ‘Eigenlijk zijn we gewoon een beetje gek,’ grinnikt Bruschke. Echtgenote Tiny (62) reageert: ‘Twee beetjes.’
Uitdaging
In de begindagen van het feest reden met bloemen versierde auto’s en vrachtwagens door het dorp. Later maakten mensen mozaïeken op houten platen, waarop de nagels werden gelegd. ‘En dan ga je steeds een stap verder,’ legt Bruschke uit. Al snel ging het de hoogte in. ‘Elk jaar wil je weer een uitdaging.’
Wat begon met wat kleinere gebouwen, is uitgegroeid tot een enorm project waaraan Bruschke in januari begint. ‘Soms denk ik: dit komt nooit af,’ zegt Tiny, kijkend naar de onderdelen van de Bloedkerk die door de tuin verspreid liggen. ‘Maar uiteindelijk lukt het altijd.’
De Bruschkes prikken niet alleen. Elk jaar helpen familie en vrienden. Op de televisie is te zien hoe vijftien mensen met een afwasteiltje vol nagels op schoot, de hele dag zitten te prikken. ‘Het is net een soort Ministeck,’ zegt Tiny. ‘Je moet ook zorgen dat je altijd dezelfde kant op werkt, dan vallen de bloemetjes over elkaar heen en blijft het beter zitten.’
Overdag prikken ze in de schuur onder het genot van een kop koffie, ’s avonds komt de borrel op tafel. ‘Je moet iedereen toch een beetje zoet houden.’
Glinsterende ogen
Bewegende kunstwerken, lampen of muziek erin – niets is Bruschke te gek. Zo maakte hij jaren geleden de stoomtram Bello, die tot 1955 van Alkmaar naar Bergen aan Zee reed, met een stoommachine erin. ‘Ik had een knopje in mijn broekzak dat ik indrukte als mensen stonden te kijken,’ zegt hij met glinsterende ogen, terwijl hij naar de tv wijst.
‘Helemaal onder de indruk waren ze, maar zij wisten niet dat ik dat knopje had.’ Tiny kijkt glimlachend naar de beelden. ‘Wat zag ik er nog jong uit, hè? Je krijgt er toch rimpels van, al dat werk.’
In 1994 bouwden ze de Alkmaarse Waag, mét bewegend carillon. ”s Ochtends vroeg zijn we een keer naar Alkmaar gegaan,’ zegt Tiny. ‘Met een bandrecorder hebben we het klokkenspel opgenomen en dat lieten we steeds opnieuw afspelen.’
‘Gesticht’
Ondanks de jarenlange ervaring gaat er ook weleens iets mis. Een aantal jaren geleden waaide een kunstwerk kapot, een schip met enorme witte zeilen. Alle zeilen leken goed te zijn vastgemaakt met dik touw, toch vielen de masten om door de wind. ‘Het waaide stevig,’ zegt Tiny.
‘En hup, daar gingen ze.’ De Bruschkes waren zelf niet thuis, maar werden direct gebeld. ‘Ik heb nog nooit zo hard in mijn leven gefietst,’ zegt Bruschke lachend. ‘De krant kwam er zelfs bij.’ De schade kon worden hersteld.
Het nieuwe bestuur wil de Bloemendagen hier en daar een modern tintje geven. In buurgemeente Heiloo wordt voor het eerst ook geprikt op Landgoed Willibrordus, dat de bijnaam ‘gesticht’ door de activiteiten wil kwijtraken. In het centrum van Limmen komt een chillzone met een dj om jongeren weer wat meer bij het feest te betrekken.
Met het meekrijgen van de jeugd heeft Bruschke geen moeite: in de schuur ligt het ontwerp voor een kindermozaïek van Shaun het Schaap. De kleinkinderen willen dolgraag meehelpen aan het kunstwerk van opa.
Elsevier nummer 18, 2 mei 2015