De jonge, en volledig ingeburgerde Márcia (18) en Gláucio (13) Ventura Tiago worden volgende week uitgezet naar Angola. Zijn ze de dupe van een falend asielsysteem of het slachtoffer geworden van vertrekweigering van hun ouders?
Na de kinderen van de Turkse kleermaker Zekeriya Gümüs in 1997, de Kosovaarse Taida Pasic in 2006 en Mauro Manuel in 2011 zijn er weer uitgezette asielkinderen in het nieuws die op medeleven mogen rekenen.
Zonder uitzondering spreken ze keurig Nederlands en zien ze hier een gelukkige toekomst voor zichzelf. Er is alleen één probleem: hun ouders zijn jaren geleden door de Nederlandse immigratiedienst IND uitgewezen, maar weigerden te vertrekken. Intussen zijn de kinderen zo ingeburgerd dat uitzetting als ‘inhumaan’ wordt bestempeld.
Kinderen die niks misdaan hebben oppakken met groot politievertoon. In Nederland.. https://t.co/dB7qxRiqyb
— Linda Voortman (@lindavoortman) August 29, 2015
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Nieuwe Mauro’s
Ook Márcia (18) en Gláucio (13) Ventura Tiago wonen al geruime tijd in Nederland. Márcia zou deze week beginnen aan haar studie rechten aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, Tiago zit in 2-havo en is nog nooit in Angola geweest.
Toch zullen deze goed geïntegreerde kinderen volgende week op het vliegtuig naar Angola worden gezet. Is er sprake van een falend asielsysteem waar deze kinderen nu de dupe van dreigen te worden? Zoals vaak is de werkelijkheid gecompliceerder.
Vader militair
Vader Luciano Ventura Tiago heeft als militair gediend in het Angolese leger. Vijftien jaar geleden kwam hij via Portugal naar Nederland toen Angola in een burgeroorlog verkeerde. Vlak na aankomst eindigde de burgeroorlog en kwam er een amnestieregeling voor militairen. Tiago kon dus snel weer terug naar Angola, maar besloot dit niet te doen. Ook toen de IND vanwege ‘ernstige vermoedens’ van oorlogsmisdaden besloot om het gezin Tiago geen asiel te verlenen, bleef Tiago in Nederland, tegen beter weten in.
Falend asielsysteem?
Intussen, vijftien jaar later, is het inderdaad een vreemde gedachte om zijn volledig geïntegreerde kinderen naar Angola te sturen. Politici van GroenLinks en de SP geven het ‘falende’ Nederlandse asielbeleid de schuld. Zo zou de kinderpardonregeling veel te streng zijn en nauwelijks soelaas bieden voor schrijnende gevallen zoals Márcia en Gláucio.
Het is gemakkelijk om het Nederlandse asielsysteem de schuld te geven, maar ligt de eerste verantwoordelijkheid niet bij de vader? Hij besloot tegen de regels in te blijven, terwijl hij wist dat er ooit een dag zou komen dat zijn gezin terug naar Angola moest gaan. En het Nederlandse asielsysteem liet het gebeuren.