Ian Buruma maakt in NRC Handelsblad een karikatuur van het islamisme en de islamisten. Wie is de echte radicale mislukkeling? De fictie-schrijver of een jihadist als Mohammed Bouyeri?
Een Nederlandse publicist heeft het voordeel dat hij zich in het buitenland als Nederland-deskundige kan presenteren. Als iemand Nederlands spreekt, wordt hij soms per ongeluk als Nederland-deskundige gezien. Zo is het ook gegaan met Ian Buruma. Hij kan op internationale podia ongecontroleerd onzin verkondigen over Nederland.
Buruma meldt in zijn artikel in NRC Handelsblad een aantal interessante feiten over een radicale mislukking, oftewel een jihadist.
Gefrustreerd
Feiten, daarop moet een politieke analyse zijn gebaseerd: ‘Tamarlan was een begaafd amateurbokser. Zijn kans op een kampioenschap werd hem onthouden omdat hij nog geen Amerikaans staatsburgerschap had. De revolutionaire islam diende zich aan als mogelijkheid tot spectaculaire wraak. Een variatie op het geval van Mohammed B., lijkt mij, die radicaliseerde na een gefrustreerde carrière en het mislopen van een subsidie.
Interessanter, en eigenlijk verontrustender, is de reactie van de Amerikaanse overheid en pers op de bommen in Boston, die drie mensen het leven hebben gekost en 264 verwond.’
Hofstadgroep
Wat krijgen we nou? Mohammed Bouyeri was volgens de Nederlandse rechters geen radicale mislukkeling. En hij beschouwde zichzelf ook niet als een radicale mislukkeling. Waarop baseert Buruma zijn oordeel over de moordenaar van Theo van Gogh?
Feiten, daar moet het om gaan. Buruma heeft het proces tegen de Hofstadgroep en het Piranha-proces niet gevolgd. En hij heeft kennelijk de rechterlijke uitspraken over de verdachten niet gelezen. Want als hij de rechterlijke uitspraken had gelezen, had hij geweten dat Mohammed Bouyeri zijn geloof als grondslag van zijn daden beschouwt.
Waarom beschermt de redactie van NRC Buruma niet tegen zichzelf?
Profeet
En wat dreef Mohammed Bouyeri tot het plegen van een jihadistische aanslag in Amsterdam?
Over Bouyeri tekende het Gerechtshof de volgende verklaring op betreffende de ware islam: ‘Hij is bijvoorbeeld, zoals in het navolgende nog aan de orde zal komen, de mening toegedaan dat het in een fatwa van de 14de eeuwse geleerde Ibn Taymiyya neergelegde gebod, inhoudende dat het verplicht is om degene die de profeet heeft beledigd te doden, ook nog heden ten dage in praktijk kan en dient te worden gebracht en wel door iedere individuele moslim, óók op niet-islamitisch grondgebied.’
Moeilijke positie
Van Gogh moest dus worden vermoord, en Mohammed was van mening dat Van Gogh behoort tot een grotere categorie personen die mogen worden vermoord: ‘We hebben het over de fundamenten van de Islam. Het staat vast dat het bloed van een Kafir halal is. Dat is duidelijk. Zo staat het in de wet. Daarover kan niemand het oneens zijn. Die lijn vind je terug in de Koran en de Soenna. De vraag is welke consequenties dit heeft in de praktijk.’
Het Westen begrijpt in de ogen van Mohammed niet de moeilijke positie van de moslims: ‘Iemand doodt hier vandaag een ongelovige. Als u mij vraagt of dat volgens de wet geoorloofd is, dan zeg ik: ja. Volgens de letter van de wet is het geoorloofd.
Dát is de zekerheid. Het probleem is dat u de moslims vraagt om zo’n daad af te keuren. Dat kan niet, want dan spreken de moslims de wet tegen. Waar meningsverschillen over zijn, is de vraag hoe het gebod in praktijk moet worden gebracht. Er is de letter van de wet en er is de praktijk. De praktijk is niet altijd duidelijk.’
Charlatanisme
Ik zou nog meer kunnen citeren. Maar dit lijkt me genoeg bewijs dat Mohammed echt niet op grond van wraak of blinde woede, maar op grond van een diepe religieuze en politieke overtuiging heeft gehandeld.
Meneer Buruma, u kunt uw vrienden in New York, die geen Nederlands kunnen lezen, overtuigen van uw onware ‘feiten’ over Mohammed Bouyeri. Maar wij kunnen wel Nederlands lezen. Ook het charlatanisme kent zijn grenzen.
Wat de feitelijke ontwikkeling van het leven van Mohammed betreft, is uit alle processen gebleken dat hij op enig moment op een bedachtzame wijze is bekeerd tot het jihadisme en de ware islam. Daarom vertaalde hij een aantal jihadistische teksten en was hij de centrale figuur binnen de Hofstadgroep.
Ongelovige
Tegen de rechters van het hof zei Bouyeri: ‘De Islam is inderdaad gekomen om de leugen en haar aanhangers desnoods met het zwaard te onderwerpen aan de Waarheid.’
Was Mohammed Bouyeri een mislukkeling? Lees wat het Hof over zijn geloof en zijn motieven zegt:
De overtuiging dat de ‘ware’ moslim aan de ongelovigen vijandschap dient te tonen, is volgens het Hof ontaard in de overtuiging dat hun bloed ‘halal’ is, toegestaan is. Indien een ongelovige de profeet heeft beledigd, is het geoorloofd hem te doden. Dit idee is gebaseerd op een fatwa van Ibn Taymiyya.
Ayaan
Van Gogh viel in een oorlog die wij niet onder ogen willen zien: ‘Volgens de wet verdiende hij de doodstraf en die heb ik voltrokken (…) Theo van Gogh zag zichzelf als een soldaat. Hij streed tegen de Islam. Op 2 november 2004 heeft Allah een soldaat gestuurd die hem de strot heeft doorgesneden. Allah heeft het woord van Kufr op die dag vernederd. Op die dag heeft Allah het woord van de waarheid gevestigd. De Kafir is afgeslacht. Dit is Jihad in de meest letterlijke zin.’
En Ayaan Hirsi Ali? Ook zij bevond zich in de arena en marcheerde in de ranken van de soldaten van het kwaad, aldus Bouyeri.
Fictie
Wat betekende dat? ‘Het statement is: het is oorlog en als je je in de arena bevindt, weet je wat er gebeurt,’ aldus het Hof, opgetekend uit de mond van Bouyeri.
Ian Buruma maakt van het islamisme en de islamisten een karikatuur die vanzelfsprekend niet op feiten is gebaseerd. Wie is de echte radicale mislukkeling? De fictie-schrijver of een jihadist?
Buruma schrijft een fictieve analyse over de werkelijkheid, de non-fictie.
Met het bagatelliseren van het jihadisme zal het Westen het islamitische terrorisme niet kunnen bestrijden.