Opiniemakers weten het altijd beter. Maar hoe meer wij zeuren, hoe groter de partijen aan de flanken van de politiek worden.
Wij zijn de zijlijners, de wijzers, de klok. Man, man, man. Wij weten het altijd beter en brengen dat op hoge toon. Columnisten, opiniemakers. Vanaf de tribune lopen we te zeuren. Al die politici zijn vogelvrij. Wij zijn de haantjes. Laat ik de hand in eigen broek stoppen. Ja, ik word wel eens kotsmisselijk van mezelf.
Sukkel
Dat gevoel had ik ook toen ik de brief van Ewald Engelen las in Het Parool — bijtend cynisme is het. Waar het op neerkomt, is dat Rutte een sukkel is. Hij begrijpt nooit iets. Rutte zit daar maar, in die toren, te glimlachen en oraal de economie aan te moedigen (hup hup economie), terwijl hij iets moet doen.
Rutte moet natuurlijk naar hem luisteren, naar Ewald Engelen. Want alle andere landen doen het goed en wij modderen maar door. Aan het einde van zijn brief bedankt hij de premier nog even, omdat hij, dankzij hem, goed kan leven van zijn opinies, van zijn cynisme.
Betweters
Ik heb Ewald Engelen één keer meegemaakt op een bijeenkomst van allerlei denkers in De Balie in het kader van de Dag van 100, waarin we honderd denkers samenbrachten om de toekomst van Nederland kleur te geven.
Allemaal betweters. Allemaal zuchtende intellectuelen. Van Nausicaa Marbe tot Jort Kelder. En van Eddy Terstall tot Petra Stienen.
Het was een brainstorm. Links en rechts moesten botsen en tot nieuwe inzichten komen.
Stuurlui aan wal
De lat lag niet hoog, we hadden niet de illusie dat we alles gingen oplossen. Sowieso moet je al die stuurlui die normaal gesproken aan de wal staan niet op één schip laten varen.
Aan het einde werd Ewald Engelen om een reactie gevraagd. ‘Sorry hoor,’ zei hij, ‘maar dit slaat nergens op. Dit wordt niks. Wat een kutbijeenkomst.’
Hoewel hij gelijk had, was zoveel cynisme ook weer overdreven. Maar dat is Ewald Engelen, altijd de vlag van de verontwaardigde wapperen.
Vertrouwen
Het helpt ook niet. Hoe meer gezeur vanaf de zijlijn hoe verder het vertrouwen in onze politici daalt. Ik denk aan Martin Sommer, die ooit in De Volkskrant schreef: zijn wij wel zuinig genoeg op onze politici?
Die was raak. Ik sta immers ook aan de zijlijn te zuchten, te schreeuwen en te schrijven dat ze het allemaal niet begrijpen.
Populisme
Het bijtende cynisme is vooral voedsel voor de flanken van de politiek, de PVV en de SP. Zij vreten zich er vol mee. Hoe meer wij met z’n allen zeiken, hoe groter zij worden. Dat is niet wenselijk.
Laat ik de metafoor van de haring er eens bij nemen. De gevestigde partijen zijn de haring, in mootjes. De PVV en SP zijn het zuur en de uitjes. Roemer en Wilders geven smaak aan de haring, maar ze moeten niet overheersend worden. Ik hoop dat Ewald Engelen dat ook beseft.