Nederland herdenkt opnieuw de slachtoffers van de MH17-ramp. Zulke stemmige rouwrituelen hebben hun waarde. Maar als het oppakken van de daders geen stap dichterbij komt, dreigen herdenkingen vooral een vertoon van machteloosheid te worden.
En weer staat Nederland massaal stil bij de MH17-ramp. Vandaag worden opnieuw de slachtoffers herdacht van de – waarschijnlijk onbedoelde – terreuraanslag die de wereld op 17 juli dit jaar schokte.
Waardig
Nederland is inmiddels bedreven geraakt in het collectief rouwen, zou je kunnen zeggen. Het kabinet had er eerst weinig zin in, maar de dag van nationale rouw op 23 juli was een indrukwekkend gebeuren.
Het buitenland was – terecht – vol lof voor de ingetogen en stemmige wijze waarop Nederland de doden eer betoonde. Ons land verwerkte waardig een traumatische ervaring.
Verdriet
Collectieve rouwrituelen kunnen waardevol zijn. Ze scheppen een zekere verbondenheid en bieden steun.
Dit geldt ook voor vandaag. Terwijl de rest van het land min of meer overging tot de orde van de dag, bleef het verdriet van de nabestaanden onverminderd groot. Het is goed hun weer het gevoel te geven dat ze niet alleen staan.
Vooruitgang
Tegelijkertijd moet worden vastgesteld dat er nog nauwelijks vooruitgang is geboekt bij het opsporen van de daders. Verder zijn er twijfels gerezen over de daadkracht van de regering direct na de ramp.
En hierdoor ligt cynisme op de loer. Als het berechten van de terroristen geen stap dichterbij komt, dreigen herdenkingen vooral een vertoon van machteloosheid te worden.