Het zou mooi zijn als ‘Minderheid in eigen land’, het boek van Martin Bosma, de supporters van het ANC tot zelfreflectie inspireert.
In de media zie je Martin Bosma niet zo erg vaak. Als het PVV-Kamerlid al op televisie verschijnt, is dat bij PowNed. Bijvoorbeeld om met zijn geestverwant Rutger Castricum naar het Sinterklaasjournaal te kijken en zich af te vragen of hij de presentatrice zou willen ‘doen’. Dat is bijna net zo smakeloos als het bepleiten van een ‘kopvoddentaks’, een uitdrukking die volgens hardnekkige, door hemzelf ontkende noch bevestigde, geruchten aan het brein van Bosma is ontsproten.
Maar de laatste weken kwam de secretaris van de PVV-fractie geregeld achter de rug van Geert Wilders vandaan gekropen. De reden is duidelijk: hij heeft een boek te verkopen. De rechtse intellectueel heeft naast zijn – misschien niet extreem drukke – werkzaamheden in de Tweede Kamer tijd gevonden om onderzoek te doen naar de woorden en daden van het, door progressief Nederland bejubelde en geholpen, Afrikaans Nationaal Congres (ANC) in Zuid-Afrika.
In de talrijke lijstjes in kranten en tijdschriften met leestips voor de zomer kwam Minderheid in eigen land niet voor. Dat is jammer, want het is een belangwekkend, prikkelend boek dat aan het denken kan en moet zetten.
Schokkend
Bosma zoekt nooit de nuance. Hij overdrijft, citeert en redeneert bewust eenzijdig en gebruikt retorische trucs. Hij houdt ook van polemiseren en zuigen. Als hij Paul Rosenmöller ter sprake brengt, zal hij niet onvermeld laten dat de oud-leider van GroenLinks heel vermogend is en vroeger met Mao dweepte, ook al doet dit voor het betoog helemaal niet ter zake.
Dit maakt zijn publicaties onderhoudend. Maar bij zijn aanval op het ANC had hij, mede om andersdenkenden te overtuigen, beter de feiten voor zich kunnen laten spreken.
Deze feiten zijn schokkend genoeg. Bosma laat in Minderheid in eigen land duidelijk zien dat de club van de heilig verklaarde Nelson Mandela al lang een communistische en gewelddadige beweging is. Een racistische organisatie bovendien: slegs vir swartes.
Gezien haar aard wekt het geen verbazing dat de geslaagde machtsgreep van het ANC in 1994 de politieke en sociaal-economische narigheid in Zuid-Afrika niet deed verdwijnen. Corruptie en misdaad tierden welig, tegenstanders werden systematisch aangevallen en vermoord. Het aantal dodelijke slachtoffers van het ANC is vele malen groter dan dat van het apartheidsregime.
Links Nederland was praktisch blind voor de zwarte kanten van het ANC. Tal van prominente progressieven en gesubsidieerde organisaties steunden enthousiast de militante bevrijdingsbeweging. Zij waren onvoorwaardelijk solidair, ook al waren er berichten over martelingen en andere gruweldaden.
De publieke omroep hielp bijvoorbeeld Radio Freedom, dat opriep burgers met brandende autobanden te doden en de meer gematigde anti-apartheidsbeweging Inkatha uit te roeien.
Machteloos
Aan het eind van zijn boek trekt Bosma een parallel met Nederland. Het lot van de Afrikaners staat niet op zichzelf. Net als in Zuid-Afrika zou hier de demografische ontwikkeling rampzalige gevolgen kunnen hebben, waarbij de snel groeiende groep immigranten de autochtone blanken tot een machteloze minderheid zou reduceren.
Deze vergelijking doet geforceerd aan. Bosma kan zijn zorgen om de toenemende invloed van allochtonen beter in een ander boek behandelen.
Het belang van Minderheid in eigen land ligt vooral in de scherpe analyse van progressieve kortzichtigheid. Steeds weer manifesteert zich de neiging om blindelings de kant te kiezen van het verzet tegen een verwerpelijk regime. Heel vaak verdienen die verzetsstrijders in hun opvattingen en in hun doen en laten minstens net zo veel afkeuring.
Of het nu gaat om de Franse Revolutie van 1789, de Russische Revolutie van 1917 of de Iraanse Revolutie van 1979, de nieuwe machthebbers waren keer op keer allesbehalve zachtaardiger dan de oude. Politiek biedt zelden een overzichtelijke strijd tussen goed en kwaad.
Het zou mooi zijn als Bosma de doldwaze supporters van het ANC uit het verleden tot enige kritische zelfreflectie zou kunnen inspireren. Maar dit is vast een illusie. De PvdA’er Ed van Thijn, die op de omslag van Minderheid in eigen land met solidair gebalde vuist staat afgebeeld, heeft al laten weten trots te zijn op zijn bijdrage aan de strijd in Zuid-Afrika. Volharden in naïviteit is nu eenmaal minder pijnlijk dan het erkennen van fouten na met de neus op de harde feiten te zijn gedrukt.
Elsevier nummer 32, 8 augustus 2015