Dag in dag uit zien wij beelden van mensen die te voet naar Europa willen verhuizen. We moeten ons de vraag stellen of deze beelden niet leiden tot bedrog en zelfbedrog.
Elke dag zijn we getuige van emotionele beelden. Mensen uit andere werelddelen nemen enorme risico’s om naar Europa te komen. Eigenlijk willen ze naar west- en noord-Europa verhuizen. Het zijn heftige beelden.
Ongeacht politieke voorkeur spreken die beelden boekdelen over de misère in de wereld. Maar we geven miljoenen uit om foto’s te maken van ver gelegen planeten ten einde de vraag te beantwoorden hoe de aarde is ontstaan. Het is zonder meer een intrigerende vraag.
Al sinds de oudheid willen we weten waar we vandaan komen. Over welke beelden heb ik het eigenlijk?
Ik heb het hier over ons wereldbeeld. Het beeld dat wij vormen van onze wereld. Dat is natuurlijk de luchtspiegeling bij uitstek. Enerzijds willen we een beeld hebben van de wereld die wij niet kennen.
En anderzijds willen we ons een beeld vormen van de wereld die ons huis is of zou moeten zijn. Het zijn onmogelijke verlangens. De wereld begint en eindigt in het herkenbare en dat is je eigen huis, je eigen taal, je eigen geschiedenis, en je eigen continent.
Oervraag
Ik heb het hier dus over twee beelden: de exodus van mensen naar Europa en de exodus van de westerse technologie naar het heelal.
Bij de laatste exodus willen we het heelal bestuderen om onze eigen oorsprong op aarde en het ontstaan van de aarde te begrijpen. Een nobel doel. Een oervraag. Daarmee vangen we echter geen volmaakt beeld, maar een fragment dat een basis vormt voor hypotheses en speculaties.
Beelden kunnen immers ons bedriegen. De hypotheses van vandaag kunnen morgen bij nieuwe en een aantal fragmenten of beelden van het heelal worden vervangen door nieuwe hypotheses en speculaties. Beelden en speculaties horen bij elkaar.
Moordpartijen
Terwijl wij ons willen bezighouden met het ontstaan van de aarde, dreigt de aarde door het toedoen van de mens in gewapende conflicten en moordpartijen in een oord voor wilde dieren te veranderen.
Is het niet beter om geld en energie te stoppen in het behoud en de ordening van ons huis, de aarde met miljarden mensen die daarop wonen?
We verwaarlozen de aarde in besluitloosheid, in fantasieën en in emoties.
Zelfbedrog
Dag in dag uit zien wij beelden van mensen die te voet naar Europa willen verhuizen. Maar ook hier moeten we ons de vraag stellen of beelden niet tot bedrog en zelfbedrog kunnen leiden.
Dat wordt moeilijk. Immers zodra we voorbij alledaagse emoties vragen stellen over de toekomst van deze volksverhuizing, voelen we schaamte. Deze emotionele toestand brengt niets goeds met zich mee.
De situatie in Duitsland bewijst de destructieve kracht van emoties zonder rede. De huidige volksverhuizing zou door de besluitloosheid van politici alleen maar tot ellende leiden.
Gevolgen
Twee commentatoren, ja slechts twee commentatoren durven in het land van opinies rationele vragen stellen over deze volksverhuizing en de gevolgen daarvan voor Europa.
Martin Sommer, de redacteur van de Volkskrant confronteert regelmatig zijn lezers met de rationele vragen omtrent deze golf van immigratie. Daarmee wordt hij niet populair bij een deel der bevolking die slechts emotioneel redeneert. Onder emotionele mensen zitten niet alleen Henk en Ingrid, maar ook de sociale wetenschappers.
Syp Wynia, de redacteur van Elsevier is de tweede commentator die de emotionele meningen als misverstanden ontmantelt. In zijn laatste artikel in het weekblad Elsevier ontrafelt hij dertien misverstanden over vluchtelingen, oftewel volksverhuizers. Wynia en Sommer zijn voorbeelden van intellectuele moed.
De emotie in de politiek lijkt op een aandoening die de irrationaliteit prevaleert boven een verantwoord en redelijk beleid.
Normaal
Nu staat de menselijke waardigheid op het spel. Mij gaat het hier niet om de beelden die de media verspreiden. Het enkele feit dat tienduizenden mensen als ontheemden zomaar van de ene grens naar de andere grens gaan, is al een ernstige schending van menselijke waardigheid. Dat zouden we niet normaal moeten vinden. Dat zijn de Afrikaanse en Midden-Oosterse toestanden.
Precies zoals daar bepalen de mensensmokkelaars en andere criminelen nu ook hier de grenzen van humaniteit en rechtsorde. Zij en niet de politici zijn de echte bewindsvoerders op het gebied van vreemdelingen zaken. Moeten we dan niets doen?
Bewaken
Europa moet juist veel doen. Ten eerste moet Europa haar buitengrenzen sluiten en bewaken.
Ten tweede moet Europa zich op een politiek, desnoods militair niveau bemoeien met de buurlanden van Europa in de gebieden waar de staten niet meer existeren.
Ten derde moet Europa durven een besluitvaardig continent te worden. Drie moeilijke maar noodzakelijke stappen.
Fragmentarische beelden leiden zelden tot betrouwbare waarheden. In de politiek wordt de menselijke waardigheid niet door emoties maar door rede bewaakt.
Niet de emotie maar de rede moet de basis vormen voor beleid wat betreft immigratie.