Jacques Monasch meldde zich als kandidaat-lijsttrekker, maar winnen zat er toch al niet in, schrijft Eric Vrijsen. Daarvoor was de PvdA al te veel een Partij van de Allochtonen geworden.
Monasch in donkerblauw pak en stemmige paarse das op de Amsterdamse Albert Cuyp. Het stemde weemoedig. Ooit werd de PvdA bemand door regenten met een sociaal geweten die de belangen van gewone mensen verdedigden. Een volkspartij.
PvdA-voorzitter Hans Spekman was vol venijn over Monasch, die vertrekt uit de fractie, maar zijn Kamerzetel behoudt. Lees hier wat Spekman ervan vindt >
Maar dat was vóór de immigratie op gang kwam. Daardoor ging het vraagstuk van de – inmiddels een verboden woord – allochtonen de partij domineren zonder dat daar nog onomwonden over kon worden gesproken.
De PvdA had pakweg 25 jaar geleden moeten kiezen tussen immigratie óf behoud van de verzorgingsstaat, maar durfde dat niet aan.
Monasch had geen kans om te winnen
Monasch meldde zich een paar weken geleden als kandidaat-lijsttrekker en eiste dat hij zijn ideeën over asielstop, integratie, Europa-stop, referenda en het behoud van Zwarte Piet in het PvdA-verkiezingsprogramma mocht stoppen. Ook moest de partij ‘flitsleden’ in staat stellen mee te doen aan de lijsttrekkersverkiezingen tussen Diederik Samsom, Lodewijk Asscher en hemzelf.
Monasch had geen kans om te winnen. Daarvoor was de Partij van de Arbeid al te veel een Partij van de Allochtonen geworden. Volgens een peiling zou 7 procent van de PvdA-leden zich achter Monasch scharen en zelfs dat was zelfs verrassend.
Monasch had alleen kunnen winnen als allerlei politiek niet-correcte activisten via websites als GeenStijl en sociale media tienduizenden niet-PvdA’ers zouden mobiliseren om zich eventjes aan te melden bij de voormalige rode partij en daarmee de lijsttrekkersverkiezing zouden kapen.
Logisch dat het partijbestuur aan de rem ging hangen
Maar dan had de PvdA in maart 2017 een voorman gekregen die door het partijkader niet werd gepruimd. En een verkiezingsprogramma dat de vaste partijgangers deed huiveren. De PvdA zou zijn geïmplodeerd als slachtoffer van politiek vandalisme.
Logisch dat het partijbestuur aan de rem ging hangen. Of Monasch zich nu zelf terugtrok, of het partijbestuur hem eruit werkte, blijft onduidelijk. Maar dat doet er weinig toe.
Wie voor de PvdA de balans opmaakt, constateert dit:
1) De strijd om het leiderschap gaat nu tussen twee gelijkgezinden: Samsom en Asscher. Beiden zitten vast aan het kabinetsbeleid en dit wordt dus een braaf toneelstukje.
2) Het kabinet Rutte verliest ook in de Tweede Kamer zijn meerderheid door het vertrek van Monasch uit de PvdA-fractie. Erg riskant is dit niet. VVD-premier Mark Rutte moet zich hooguit nog wat extra inspannen bij het zeteltjes sprokkelen.
3) De affaire rond Monasch maakt duidelijk hoe kwetsbaar het businessmodel van politieke partijen is. De PvdA wilde met een spannende race om het leiderschap aandacht op zich vestigen en zich weer in de gunst van de kiezers manoeuvreren. Maar wie straks ook wint, door de rel rond Monasch blijft er altijd iets hangen van een doorgestoken kaart.