Om de haverklap wordt de ondergang van de PVV voorspeld. Maar de partij van Geert Wilders heeft de afgelopen vijftien jaar alle onheilstijdingen en doemscenario’s overleefd, schrijft Roelof Bouwman.
Het is deze week precies vijftien jaar geleden dat Geert Wilders zich meldde bij de Kiesraad om daar een nieuwe politieke formatie te laten inschrijven: de Partij voor de Vrijheid. Je zou het de geboortedatum van de PVV kunnen noemen.
In februari 2006 zagen maar weinigen het belang van de nieuwe partij
Roelof Bouwman
Roelof Bouwman is historicus en journalist. Hij schrijft wekelijks over politiek, geschiedenis en media.
Een memorabel moment, zo weten we nu. De PVV zou immers uitgroeien tot de tweede partij van Nederland en gaat op 17 maart misschien wel beter scoren dan ooit. Toch zagen in februari 2006 maar weinigen het belang van de nieuwe partij in. Want ja, wie was Geert Wilders?
De uit Venlo afkomstige buitenlandwoordvoerder van de VVD was in september 2004 uit de liberale Tweede Kamerfractie gestapt. Aanleiding: een conflict over de toetreding van Turkije tot de Europese Unie. Wilders was daar onder alle omstandigheden tegen, de partijleiding van de VVD niet.
Als eenmansfractie ging Wilders verder. Een bizarre zet, zo werd alom geconcludeerd. Direct verschenen in de kranten lijstjes van Tweede Kamerleden die, net als Wilders, ooit voor zichzelf waren begonnen: Gerben Wagenaar (ex-CPN), Evert Jan Harmsen (ex-Boerenpartij), Govert Nooteboom (ex-D66), Jan Nico Scholten en Stef Dijkman (ex-CDA), Aad Wagenaar (ex-RPF), Fred van der Spek (ex-PSP), Marjet Ockels (ex-PvdA), enzovoort.
Kon Wilders wél voorkomen dat hij in de vergetelheid zou raken?
Lees ook deze column van Gerry van der List: Hoe Geert Wilders zijn kiezers in de steek laat
Geen van die dissidenten had op eigen kracht het hoofd boven water weten te houden, zonder ook maar één uitzondering waren ze in de vergetelheid geraakt. Zou het Wilders anders vergaan? Het leek uitgesloten.
Wilders, zo luidde de alom heersende opinie, had slechts één optie om politiek te overleven: hij diende met gezwinde spoed partners te zoeken. Om te beginnen een aantal intellectuele zwaargewichten die achter de schermen een coherent ideologisch fundament onder zijn politieke ambities zouden kunnen leggen.
De Edmund Burke Stichting leek daarvoor de geknipte kandidaat. Maar de aanvankelijk hoopvol ogende contacten tussen Wilders en de conservatieve denktank van Bart Jan Spruyt draaiden uiteindelijk op niets uit.
Ook samenwerkingspoging met LPF liep op niets uit
Net zo droevig liep het af met pogingen om Wilders nauwer te laten samenwerken met de uiteengevallen resten van de Lijst Pim Fortuyn: Joost Eerdmans, het enige LPF-Kamerlid dat nog over enig electoraal krediet leek te beschikken, koos in 2006 voor samenwerking met Marco Pastors van Leefbaar Rotterdam.
Wilders’ ego zat hem in de weg, zo werd toen gezegd.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout