Het vage begrip ‘rancune’ wordt misbruikt om rechtse partijen zwart te maken. Hierdoor dreigt uit het oog verloren te raken dat zij vaak begrijpelijke klachten en zorgen van een groot deel van het electoraat verwoorden, schrijft Gerry van der List.
Een geleerde, filosofische studie van een VVD-politicus is een zeldzaamheid. Niet alleen daarom trok de verschijning van Het rancuneuze gif in 2012 aandacht. De liberale senator Sybe Schaap ging namelijk tekeer tegen de PVV, een partij waarvan werd gehoopt dat zij het eerste kabinet-Rutte overeind zou houden. De VVD was dan ook niet zo blij met het protestgeluid uit de Eerste Kamer.
Abonnee worden?Dagelijks op de hoogte blijven van de laatste actualiteiten, achtergronden en commentaren van onze redactie? Bekijk ons aanbod en krijg onbeperkt toegang tot alle digitale artikelen en edities van EW.
Bekijk de mogelijkheden voor een (digitaal) abonnement hier
Niet heel veel leden van de partij zullen het boek overigens hebben gelezen. Schaap liet in een weinig meeslepende stijl iets te graag merken dat hij het werk van veel dode denkers tot zich had genomen. Maar zijn redeneertrant was vrij simpel. Hij beweerde in feite dat iedereen met wie hij het niet eens was, werd geleid door rancune ofwel wrok ofwel ressentiment. Zelfs de zogeheten klimaatsceptici waren in zijn ogen ‘rancuneus’. Maar het ergst waren voor Schaap duidelijk de aanhangers van de PVV, een populistische partij die boosheid zou exploiteren en daarmee een ernstig gevaar voor de democratie zou vormen.
Geert Wilders zou zich bezondigen aan rancunepolitiek
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout