Het Ik-tijdperk is nog lang niet voorbij. In het modieuze spirituele denken draait het vooral om persoonlijk heil. De sterke sociale component van het goede oude christendom ontbreekt, schrijft Gerry van der List.
De Haagse Post was een boeiend opinieweekblad dat er zowaar in slaagde ‘links en toch leesbaar’ te zijn, zoals het prikkelende motto luidde. Vooral in de jaren zeventig wist het tijdschrift naam te maken met het signaleren van allerlei maatschappelijke trends.
Daarbij was wel af en toe sprake van een zekere bijziendheid. Redacteuren vertoonden de neiging om in een Amsterdamse kroeg eigenaardigheden uit de eigen kennissenkring tot ingrijpende sociale ontwikkeling uit te roepen en daar dan met een hoop bombarie een omslagverhaal aan te wijden.
Abonnee worden?Dagelijks op de hoogte blijven van de laatste actualiteiten, achtergronden en commentaren van onze redactie? Bekijk ons aanbod en krijg onbeperkt toegang tot alle digitale artikelen en edities van EW.
Maar soms werd de roos getroffen. Het bekendste voorbeeld was het kerstnummer van 1979. John Jansen van Galen publiceerde daarin een mooi groot verhaal over het ‘Ik-tijdperk’. Helemaal origineel was dit niet. De Amerikaanse journalistieke grootheid Tom Wolfe had drie jaar daarvoor het begrip The ‘Me’ Decade gelanceerd. Maar zijn Nederlandse collega gaf er een eigen draai aan en raakte duidelijk een sociale snaar. Het Ik-tijdperk werd een gevleugeld begrip, een door veel opinieleiders herkende aanduiding voor ‘het welvarende villadorp’ Nederland waar de bewoners vooral met zichzelf bezig zijn.
Eigen verantwoordelijkheden worden overgeheveld naar de staat
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout