Een misvatting over Hugo Camps is dat hij als interviewer mensen woorden in de mond legde. Dat deed hij niet, schrijft Arendo Joustra. Hij daalde met ze af naar de breuklijnen in hun ziel. En gaf vervolgens woorden aan emoties en gedachten die ze zelf niet konden verwoorden. Hij was hun tolk. En dat is heel wat anders dan woorden in de mond leggen.
Ja, zijn taal was aan de rijke kant. Maar dat vinden Nederlanders al snel als Vlamingen aan het woord zijn. Je laat je erdoor meeslepen of je doet het af als ‘te barok’. Maar de taal is slechts de vorm. De kern, de inhoud, ging over de hinkende mens in een gebroken wereld. Over pijn, verdriet en onvervuld verlangen.
Lees ook de necrologie van Hugo Camps (1943-2022): portretschilder in warme krulzinnen
Dat geïnterviewden zich blootgaven, beter gezegd, Camps in kamers van hun ziel lieten kijken waar ze zelf nauwelijks kwamen, kwam doordat hij eerst zichzelf blootgaf. Het interview als uitwisseling van intimiteiten, met de bandrecorder als voorbehoedsmiddel.
Interviewer Camps verstond als geen ander de kunst van het verleiden
De interviewer verstond als geen ander de kunst van het verleiden. Bij vrouw of man. Zelfs bij de grootste lelijkerd kon hij vol liefde spreken over de oneindige schoonheid van haar (of zijn) wenkbrauwen. Daarmee brak hij zelfs de sterkste oester open.
Het resultaat mochten alle geïnterviewden voor publicatie accorderen. Daarmee werd zijn tekst, hun tekst. Dat hij niet echt verliefd was of eeuwige vriendschap wilde (een enkele uitzondering daargelaten) was een teleurstelling die gelukkig maar heel langzaam doordrong.
Hugo Camps was 36 jaar aan EW verb0nden als interviewer, verslaggever, reisredacteur en columnist. Afgelopen zaterdag, 29 oktober, is hij tot onze grote droefheid op 79-jarige leeftijd overleden.