Oliemannetjes als Remkes zijn democratisch zwaktebod

Om de vastgelopen raderen van het openbaar bestuur te smeren zijn er heel wat oliemannetjes actief, van Klaas Dijkhoff tot Johan Remkes. Ze hebben zeker nut, maar zijn ook een symbool van het falen van de democratie, schrijft Geerten Waling.

Lees ook deze column van Geerten Waling: Stop wildgroei van regeringscommissarissen

Als de raderen van een machine vastlopen is olie nodig om de boel te smeren. Zo werkt het ook in de raderen van het openbaar bestuur. En die lopen nogal eens vast. Om de bestuurlijke smeerolie toe te dienen zijn er oliemannetjes in overvloed. Hun olie is het gesproken woord. Ze praten wat af – en vaak met behoorlijk resultaat, alleen trekt de democratie daarbij aan het kortste eind.

Dijkhoff hoefde niet lang op een nieuwe uitdaging te wachten

Neem nu Klaas Dijkhoff, de gevatte Brabantse VVD-politicus die na vier jaar als fractieleider in de Tweede Kamer in 2020 besloot niet langer in de eeuwige schaduw van Mark Rutte te willen vertoeven. De jonge Dijkhoff (42) hoefde niet lang op een nieuwe ‘uitdaging’ te wachten. Een jaar later benoemde het nieuwe kabinet Rutte-IV hem tot ‘aanjager’ van de ‘doorontwikkeling’ van Brainport Eindhoven, een economische ‘mainport’ waar de regering veel potentie in ziet, maar de regio zelf moet nog even goed worden voorbereid op de vaart der volkeren.

Lees ook dit commentaar van Eric Vrijsen uit 2020: Dijkhoff smeerde grondverf, geen hoogglans lak

Dijkhoff moest de raderen smeren in het overleg tussen de verschillende overheden, de bedrijven en andere partners – en daarnaast moest hij ook waken voor de balans tussen ‘wonen, bereikbaarheid en economie’ in de regio. Een flinke klus voor één man. En dat in vier maanden, die nu zijn verstreken. Of hij nog met een openbaar eindrapport komt weet ik niet, maar vorige maand liet Dijkhoff zich al wel ontvallen dat hij het liefst heel Nederland zou willen ‘brainportiseren’.