Politiek van ‘er is geen keuze’ is levensgevaarlijk

Opeens blijkt de hele wereld ‘in transitie’ – en wie niet mee kan of wil komen heeft dikke pech. CO2, stikstof of woke, er moet altijd ruimte blijven voor andere opvattingen, schrijft Geerten Waling.

Zonder dat iemand u of mij iets heeft gevraagd, is er in een paar jaar tijd iets vreemds gebeurd. Ineens blijkt de godganse wereld ‘in transitie’. Wat dat precies betekent blijft vaag, maar het proces is in volle gang en alomvattend. Opeens is het zaak zoveel mogelijk mensen ‘mee te krijgen’. De nood tot verandering blijkt zo evident en bikkelhard als een natuurwet: wie niet kan of wil meekomen, heeft dikke pech. De transitiekaravaan wacht op niemand, het is net de Tour de France. Nee, achterblijven is écht niet meer mogelijk. Een andere koers? Dat ‘moeten we niet willen met zijn allen’.

Bekende uitingsvormen van dit transitiedenken hebben betrekking op CO2 en stikstof – met zichtbare gevolgen zoals windmolens, elektrische auto’s en vleesvervangers. Maar ook op andere gebieden speelt dit, zoals genderfluïditeit (gedeelde toiletten, genderneutraal kinderspeelgoed), etnische diversiteit (Kick Out Zwarte Piet, diversity officers, sensitiviteitscursussen en politie-iftars) en levensstijl (denk aan de anti-rooklobby, thuiswerken als het nieuwe normaal, de ‘deeleconomie’).

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

De gedachte dat de hele wereld in allerlei onvermijdelijke en bovendien schitterende transities verkeert, geeft voeding aan een miljardenindustrie van omdenkers, veranderingsmanagers, coaches en therapeuten die de geesten moeten klaar- stomen voor De Nieuwe Wereld. Om over alle technologische werkgelegenheid nog maar te zwijgen. Ongetwijfeld zijn veel veranderingen ten goede, maar wie vraagtekens durft te plaatsen bij een transitie is algauw een spelbreker: dat is ‘niet waar we naartoe moeten met z’n allen’. Transitietypes doen alsof er maar één weg is, er is geen keuze meer: ‘TINA’ – there is no alternative.