De kunstwereld is in een verlammende greep van institutionele angst, die leidt tot lafheid en oninteressante kunst, schrijft Geerten Waling.
Onthutsend is een te zwakke term om de documentaire te beschrijven die de NTR vorige week uitzond: White Balls on Walls. Het is een portret van Rein Wolfs, de directeur van het Stedelijk Museum in Amsterdam. De kijker ziet hoe de leider van dit toonaangevende kunstbastion klakkeloos in de houding schiet voor de radicale eisen inzake ‘diversiteit en inclusie’ van cultuurwethouder Touria Meliani (GroenLinks).
De documentaire, die niet eens treiterig lijkt bedoeld, schetst een verbijsterend beeld van de organisatie van dit vooraanstaande kunstmuseum. De inspiratieloze Wolfs doet alles om ‘diversiteitskwesties’ en een betere ‘genderbalans’ te integreren in de presentatie van het Stedelijk. Hij – zelf een ‘witte’ man met een moeilijke bril – gedraagt zich vervolgens als de wijze ziener die weet hoe hij een kentering kan creëren in de dominantie van blanke, mannelijke kunstenaars in zijn museum. Maar uit zijn ogen straalt de paniek.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Een demasqué van het museumwezen
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout