Bij elke politieke partij is het vroeg of laat hommeles. Dat is lelijk, maar het is ook de keerzijde van iets prachtigs: een open democratisch bestel, schrijft Geerten Waling.
De meestal zo rustige Partij voor de Dieren (PvdD) lijkt sinds vorige week opeens een kakelend kippenhok, met een ruim overschot aan haantjes (m/v). Juist op het moment dat de partij meer zetels in de Tweede Kamer kan halen dan ooit tevoren, barstte de bom tussen een fanatiek partijbestuur en een ambitieuze partijleider, die uiteindelijk aan het langste eind trok. Voorlopig althans.
Want het bestuur is wel opgestapt, maar in de PvdD was een groep oprichters binnen en buiten het bestuur altijd al enorm invloedrijk en hecht – je mag wel zeggen: sektarisch. Zij hebben vast nog vazallen en loyalisten binnen het partijkader, en zeker in de Eerste Kamer, die leider Esther Ouwehand haar vermetelheid niet licht zullen vergeven. De laatste machtsstrijd op deze kleine apenrots is nog lang niet gestreden.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout