Onvermijdelijk gaan Nederlanders zich afvragen hoe het toch komt dat we alleen nog maar in een onophoudelijke crisis zitten.
Nederland zweeft, schreef De Telegraaf. Ik dacht met mijn politieke oogkleppen even dat het over de verkiezingen zou gaan. Het artikel bleek een reportage over de toenemende hang naar het hogere, terwijl de kerken al jaren leeg staan. Het neemt niet weg dat Nederland ook in politiek opzicht zweeft.
Nog geen drie weken en we gaan naar de stembus. Statistisch gezien weet u vermoedelijk nog niet welke partij de voorkeur heeft. Vermoedelijk weet u daarentegen heel zeker op wie u níet gaat stemmen. Een vriendin heeft haar hele leven het hokje van de PvdA rood gekleurd. Sinds de samenvoeging met GroenLinks lukt dat niet meer, des te minder nu de nieuwe fusiepartij genuanceerde gedachten huldigt over de recente moordpartij van Hamas in Israël.
De kiezer als nee-zegger; hij gebruikt verkiezingen om af te rekenen
Zo heeft iedereen zijn reden om ‘nee’ te zeggen. De kiezer is een nee-zegger geworden; hij gebruikt verkiezingen om af te rekenen en laat zich niet meer verleiden door beloften. In de politicologie vindt men dat een vorm van volwassenwording. De verzuilde kiezer van vroeger sukkelde als een schaap achter de toekomstmuziek van Joop den Uyl of Ruud Lubbers aan. De stoere kiezer van nu kijkt naar de prestaties en roept luidkeels ‘nee’. Zo worden deze verkiezingen hoe dan ook een afrekening met het tijdperk-Rutte. Frans Timmermans zei in een vraaggesprek dat in de jaren van Mark Rutte het vertrouwen is weggesijpeld. Ik vrees dat ik hem gelijk moet geven.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout