In elke gemeente moet een bloemperk met witte anjers komen, als blijk van dank, waardering en erkenning voor onze veteranen. Dat is de oproep van CDA’ers Derk Boswijk en Diederik Boomsma in deze ingezonden opinie.
Onlangs verscheen het boek Verzwegen oorlogsjaren over Nederlandse militairen die de Tweede Wereldoorlog in Duitse krijgsgevangenschap hebben doorgebracht: van frontsoldaat naar dwangarbeid achter prikkeldraad. Sommigen wisten te ontsnappen, werden gevangen en gefusilleerd, anderen stierven tragisch door geallieerde bombardementen. Velen van de overlevenden zwegen jarenlang over hun ervaringen. Het is een aangrijpend boek op basis van dagboeken en brieven, over pijn, verdriet, loyaliteit en het verlangen naar thuiskomst.
Vrijheid is zwaarbevochten
Derk Boswijk (1989) is Tweede Kamerlid voor het CDA en Diederik Boomsma (1978) is fractievoorzitter voor het CDA in Amsterdam.
Deze verhalen herinneren ons aan de grote offers die militairen hebben gebracht voor onze vrijheid. De vrijheid en welvaart van vandaag zijn niet vanzelf tot stand gekomen, en ook geen natuurlijke toestand waar we, na alle ellende en strijd van de vorige eeuwen, rustig van kunnen blijven profiteren. Die vrijheid is zwaarbevochten en vraagt voortdurende waakzaamheid.
Feit blijft dat als Nederland en zijn bondgenoten niet zouden beschikken over militaire macht, wij vroeg of laat onder de voet zouden worden gelopen door andere mensen die wel over die macht beschikken. Hoezeer wij ook blijven streven naar een internationale orde waarin het recht van de sterkste niet het laatste woord heeft: juist die rechtsorde moet ook worden verdedigd, en die taak rust uiteindelijk op de schouders van onze militairen.
Nederland telt 110.000 veteranen
Nederland telt 110.000 mensen die betrokken zijn geweest bij militaire missies. Sommigen lang geleden, zoals in Korea of voormalig Nederlands-Indië, anderen recent, zoals in Afghanistan of Mali. Sommige veteranen keerden huiswaarts met fysieke of psychische verwondingen. Anderen hebben afscheid moeten nemen van vrienden op het slagveld. Sommigen krijgen thuis te maken met kritiek, of de vele politieke en morele vragen die missies ook vaak oproepen.
Lees ook dit interview terug met Derk Boswijk: ‘Zing niet de lof van de drugs’
Allen dragen hun verhalen de rest van hun leven mee. Allen verdienen ze onze waardering voor hun inzet voor vrijheid. Wij kunnen in veiligheid leven, doordat zij de moed hebben om gevaren te trotseren en de bereidheid om het ultieme offer te brengen. Daarom past het om hun dankbaarheid en waardering te tonen.
Witte Anjerperkje
Sinds een aantal jaren kunnen wij dat doen met de witte anjer. Eenentachtig jaar geleden droegen mensen witte anjers als teken van verzet tegen de nazi-bezetting, op de verjaardag van prins Bernhard. Inmiddels is de witte anjer het symbool voor alle Nederlandse veteranen, zoals de rode klaproos voor de Britten.
Deze maand en vooral op de laatste zaterdag van juni zullen wij daarom de witte anjer dragen, op de linkerborst. Maar we kunnen meer doen, zo weten we van Pascal van der Voort uit Eindhoven. Hij zat in de onderzeedienst van de marine en is ingezet in Afghanistan en het Midden-Oosten, en is sinds vorig jaar ambassadeur van het ‘Witte Anjerperkje’.
EW interviewde in 2016 Diederik Boomsma: ‘Onze cultuur heeft nog een geweldige kracht’
Het idee is dat in alle Nederlandse gemeenten ergens een perk verschijnt met witte anjers, als blijk van dank, waardering en erkenning. Het is een plek waar het hele jaar door – vooral op Veteranendag – kan worden stilgestaan bij de inzet van lokale veteranen. Opdat wij niet vergeten, maar ons blijven realiseren wat de waarde, en de prijs, is van vrijheid. Daarom steunen wij veteranen zoals Pascal. In Amsterdam, Leeuwarden en Woerden, is op ons initiatief al een perk verschenen.
Hierbij roepen wij lokale politici, burgemeesters, wethouders maar ook alle anderen op: eert uw lokale veteranen, en laat ook in uw gemeente een perk verrijzen, waar de witte anjer bloeit.