Links en allochtonen hielden elkaar lange tijd zo stevig vast, dat beiden er benauwd van werden. Het ongelukkige huwelijk tussen allochtonen en links werd aanvankelijk als emancipatie aangeduid. Ik noem ze allochtonen, omdat het een maatschappelijke categorie is met soms een specifieke marktwaarde. Een kunstmatige categorie! Artikel 2 van de Nederlandse Grondwet kent slechts twee categorieën: Nederlanders en vreemdelingen. Maar het is niet altijd nadelig om een (niet-westerse) allochtoon te zijn.
Dat deze nieuwe Nederlanders ook aan democratische processen moeten deelnemen, was zonder meer een nobele gedachte. Maar dat gebeurde niet vanuit de individuele integratie van de allochtonen zelf. Maar links vond in de allochtonen een electorale goudmijn en de ‘beroepsallochtonen’ zagen dankzij het emancipatiebeleid de politieke functies, oftewel banen waarvoor je niet noodzakelijkerwijs talent hoeft te hebben.
Het werd een fiasco. Veel allochtone politici kwamen geregeld in opspraak. Velen sloten zich niet vanuit ideologische motieven aan bij de politieke partijen. De concurrentie tussen de politieke partijen om een allochtoon op hun lijst te hebben, was moordend. Partijen konden niet ontsnappen aan deze competitie. Toch wisten CDA en VVD de beroepsallochtonen op een veilige afstand te houden. In ieder geval waren zij succesvoller dan de andere partijen bij het bewaken van de werkelijke grenzen van de emancipatie.
Er zijn drie groepen allochtone politici
De massale aanwezigheid van allochtonen in de lokale en landelijke politiek was echt een bedenkelijk fenomeen. Maar de linkse partijen waren blind voor de realiteit. Er zijn grofweg drie categorieën allochtone politici.
De eerste groep komt in de politiek slechts voor persoonlijk geluk maar zonder engagement. De tweede groep bestaat uit allochtonen die hun eigen ideologie willen realiseren. De partijen DENK, voorgebracht door de PvdA, en NIDA, voortgebracht door GroenLinks, zijn hiervan het bewijs. De derde groep bestaat uit oprechte nieuwe Nederlanders die zich ideologisch verbonden voelen met een politieke partij. Daarbij denk ik aan de voorzitter van de Tweede Kamer Khadija Arib, de burgemeester van Rotterdam Ahmed Aboutaleb en de Kamerleden Zihni Özdil, of Sadet Karabulut. Helaas is deze groep van allochtone politici niet echt groot.
Een recent voorbeeld van een allochtone politicus die via het emancipatiebeleid in de politiek belandde, is de heer Fatih Demirkan. De Gooi- en Eemlander bericht dat hij een spookraadslid is. Meneer is sinds september 2016 niet meer aanwezig geweest bij de raadsactiviteiten. Hij was lid van de D66-fractie in de gemeenteraad van Hilversum, maar hij verliet de fractie en richtte de groep Demirkan op. Hij is al langere tijd ’voor een taalcursus in het buitenland’ maar krijgt als spookraadslid gewoon zijn maandelijkse vergoeding. Bij dit soort voorbeelden gaar het niet zelden om migranten met Turkse of Marokkaanse achtergrond.
Wie heeft deze man ooit naar D66 gebracht?
De burgemeester en de raadsleden zijn natuurlijk boos op Demirkan. Het spookraadslid was lange tijd onbereikbaar. Uiteindelijk kwam het politieke spook van Hilversum met deze veelzeggende reactie: ‘Sommige raadsleden zijn wel aanwezig, maar doen niet echt mee door er alleen als stemvee te zitten. Een of twee leden hebben de touwtjes in handen, terwijl de rest meeloper en meestemmer is.’ Als ik D66’er was, zou ik nu met de vraag worstelen hoe en wie deze man naar D66 heeft gebracht. Het antwoord luidt: het emancipatiebeleid.
Het was ook niet lang geleden dat een Kamerlid van D66 verdween. Het gebeurt niet vaak dat een Kamerlid verdwijnt. Plotseling ging Kamerlid Wassila Hachchi weg, zonder verklaring of uitleg aan de Kamer of haar eigen fractie. Nadat daarover rumoer was ontstaan, berichtte zij uit Amerika dat zij een betaalde baan had bij het campagneteam van Hillary Clinton. Daarna bleek dat zij in werkelijkheid van wachtgeld leefde. Toen D66 haar bekritiseerde verliet zij ook nog de partij.
Het gaat niet om ongelukjes of incidenten. Er is meer aan de hand
Het gaat echt niet meer om ongelukken of incidenten. Het is een systeemfout in linkse partijen als de PvdA, GroenLinks en D66. Politieke deelname van nieuwe Nederlanders moet geen onderdeel zijn van het emancipatiebeleid. Het is ook geen bijdrage aan het integratievraagstuk: de aanwezigheid van Aboutaleb of anderen in de politiek leidde niet tot de afname van de criminaliteit onder bepaalde groepen van allochtonen. Evenmin leidde dit tot afname van discriminatie.
Alleen politiek engagement is een goede reden voor deelname aan de politiek. Dat engagement moet slechts betrekking hebben op de ideologie van een specifieke partij en niet op het emancipatiebeleid.
Links is dus gewaarschuwd voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2018.