De Oranjevrouwen hebben iets bijzonders gedaan. Ze beroofden de mannenwereld van zijn laatste primitieve mannelijkheid: voetbal als oorlog. Toen de vrouwen wonnen, sprongen we een gat in de lucht. Thuis hebben we nooit een inhuldiging van begin tot eind gekeken. Maar nu deden we dat wel. Het was niet een uitdrukking van emancipatiegevoel of emancipatievreugde. Nee, het was een moment van gerechtigheid en beschaving. Allen die een dochter hebben en geciviliseerd zijn, begrijpen wat ik ermee bedoel.
Er waren geen politie-eenheden te paard, geen undercoveragenten binnen groepjes hooligans en geen wanordelijkheden. Het was een feest. Eindelijk zagen we gewone families met hun kinderen in een voetbalstadion. Daadwerkelijk een beschaafd feest om te zien. Dit is hopelijk een les voor mannenvoetbal. Wat het spel zelf betrof, was het naar mijn bescheiden mening mooi, spannend en snel. Dit voetbaltoernooi bracht iets anders ook aan het licht: het Afghaanse meisje Nadia Nadim.
Servaas van der Laan: sober loon voor voetbalvrouwen is juist verfrissend
Nadia Nadim
Nummer 9 van het Deense elftal heet Nadia Nadim. Zij is in 1988 geboren in Herat (Afghanistan). Zij is voetbalster van het Deense elftal dat de finale tegen Nederland heeft gespeeld. Weliswaar heeft Denemarken het Europees Kampioenschap verloren, maar met Nadia won het land veel meer dan een wedstrijd.
Toen zij 12 jaar oud was, werd haar vader, een generaal, geëxecuteerd door de Taliban. De seculiere vader kocht ooit voor haar een bal om mee te spelen. Maar toen de Taliban Afghanistan veroverden, werd de sharia ingevoerd. Volgens het Talibanbewind mochten meisjes niet naar school gaan. Ze mochten zelfs niet naar buiten zonder de begeleiding van een mannelijk familielid. Daarnaast moesten alle vrouwen zich verbergen onder een burqa.
Gevlucht voor de sharia
Na de executie van vader bleven zes vrouwen alleen achter: de moeder met haar vijf dochters. Het Talibanregime betekende voor hen leven in de hel. De Taliban en hun geestverwanten kunnen alleen het paradijs beloven aan mannen. Nadim speelde met de bal binnen hun ommuurde tuin. Nooit zag ze sportende vrouwen. De overlevenden van familie Nadim besloten om het land te verlaten.
Dit zijn de echte politieke vluchtelingen voor wie het asielrecht in de meest zuivere vorm geldt. Ze vluchtten naar Pakistan en daarna naar Italië. De familie was van plan om vanuit Italië naar Londen te gaan om daar zich aan te sluiten bij andere familieleden. Maar mensensmokkelaars verstopten ze in een bus. Bij de aankomst ontdekken zij dat ze niet in Groot-Brittannië zijn. Ze waren naar Denemarken gebracht.
Nadia Nadim is mijn held
Nadim studeert nu geneeskunde. Zij is de onbetwistbare held van Denemarken. Maar zij is ook voor mij en mijn gezin een held. Nadia nam wraak op die achterlijke moordenaars (de Taliban) door te integreren, door te studeren en voetballer te worden. Zie het verschil tussen Fatima Elatik, een multiculturele Amsterdamse PvdA-uitvinding en Nadia uit Afghanistan: de een representeert de mislukte immigratie en de ander is het voorbeeld van een politieke vluchteling die aan een westerse beschaving asiel vraagt. Een beschaving waarvan de waarden door Nadim en haar familie worden gedeeld en uitgedragen.
Dit is niet het enige voorbeeld van een succesvolle politieke vluchteling uit Afghanistan. Ik ken ook een Afghaanse jongen die ook in dezelfde tijd naar Engeland vluchtte. Hij was toen 18 jaar oud. In Engeland was hij helemaal alleen. Indertijd had ik hem gesproken. Ik vertelde hem over het advies dat ooit een beroemde Iraanse dichter aan mij gaf: ‘Als je in het vrije Westen aankomt, moet je gaan studeren. Zodoende neem je wraak van ayatollahs.’ De jonge Afghaan die voor Taliban vluchtte, betrok het advies van die dichter op zichzelf: door te studeren, laat ik zien hoe verachtelijk de Taliban zijn. Hij is chirurg geworden. Deze jongen had niets te maken met de asielindustrie: hij deed het op eigen kracht.
Deze twee verhalen bewijzen slechts dat politieke vluchtelingen succesvol kunnen zijn, wanneer ze bij een andere beschaving asiel aanvragen. Omdat zij de waarden van die andere beschaving respecteren en uitdragen. Als we deze logica volgen, moeten vluchtelingen naar landen gaan waarvan ze de waarden delen. Dus moeten de gelovige moslims naar de islamitische staten vluchten. De seculieren die niet onder de sharia willen leven, kunnen asiel aanvragen in het vrije Westen. Dat zijn geen migranten, maar politieke vluchtelingen.
De geëmancipeerde vrije vrouwen zijn een doorn in de ogen van achterlijke islamisten.