Wie had gehoopt dat er dankzij de verkiezingen gisteren in Catalonië eindelijk duidelijkheid zou komen, kwam bedrogen uit. Toch was het een mooie dag voor Spanje (inclusief Catalonië).
De partijen die voor onafhankelijkheid van de Spaanse regio zijn, haalden een nipte meerderheid: 70 van de 134 zetels. En omdat de opkomst hoog was, kunnen zij nu eindelijk zeggen dat een meerderheid van de Catalanen blijkbaar ook wil losbreken van Madrid. Toch?
Nou nee. Want ook het pro-Madrid-kamp viert de uitslag. Zo is Ciudadanos de grootste partij geworden; en deze partij is nu juist voor de unie met Spanje.
En tegenstanders van onafhankelijkheid wijzen er op dat de drie separatistische partijen eigenlijk twee zetels hebben verloren: ze hadden 72, nu nog 70. Dat duidt toch niet op groeiende steun voor onafhankelijkheid?
Spaanse Burgeroorlog
Maar ook als een stemming geen eenduidig antwoord geeft of duidelijke winnaars oplevert, kan het een heel zinvolle onderneming zijn.
Ten eerste valt de democratische inborst van de Spanjaarden (inclusief Catalanen dus) te prijzen. Nog maar enkele weken geleden vreesden velen in Spanje – maar zeker ook daarbuiten – voor geweld, voor een 21ste-eeuwse vervolg op de Spaanse Burgeroorlog.
Maar ondanks het vastzetten van politici en grootschalige inzet van politie, hielden burgers en politici het hoofd koel en vertrouwden zij op het stembiljet om hun pleit te winnen.
Wapenstok en arrestatiebevel
Daarnaast is de stembusgang ook een les voor al te dwaze acties van politici die menen dat zij hun wensen wel even kunnen doordrukken.
Regionaal president Carles Puigdemont bijvoorbeeld, die met zijn overhaaste sprint naar onafhankelijkheid een nationale crisis veroorzaakte.
Puigdemont riep zichzelf weliswaar onmiddellijk uit tot winnaar, maar kan nog steeds niet terugkeren naar Spanje.
En het was een les voor premier van Spanje Mariano Rajoy, die geen enkele terreinwinst boekte nadat hij – weliswaar met het juridische gelijk aan zijn zijde – koos voor wapenstok en arrestatiebevel.