Bijna twee weken geleden besloot de Amerikaanse president Donald Trump Jeruzalem te erkennen als hoofdstad van Israël. Hij had een lange aanloop genomen en tijdens die aanloop had iedere vooraanstaande politicus en iedere zelfbenoemde belangrijke commentator hem op het hart gedrukt dit niet te doen, gezien de gruwelijke gevolgen. Maar in feite is er niet veel gebeurd, schrijft Philip van Tijn.
Sinds de Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-un voortdurend dreigt met watervallen van vuur en ook Trump zelf zich in overdrijvende onheilsbeelden een meester heeft betoond, is het beeldend doemdenken een niet meer weg te denken fenomeen. Bovendien zijn Arabieren – grote belanghebbenden bij Trumps beslissing– van oudsher meesters in dit genre; wat ze in daadkracht stelselmatig tekortkomen, proberen zij in woorden te compenseren. Misschien dat daaruit de Sprookjes van duizend-en-een-nacht voortkomen, wie weet.
Niets gebeurd in twee weken
In feite is in die twee weken niets gebeurd. Wat Palestijnse jongeren met stenen, stokken en molotovcocktails in Jeruzalem, een enkele demonstratie in een Arabische hoofdstad en een beetje retoriek van wat Arabische leiders. We kijken er niet meer van op. En in eigen land natuurlijk een arme Syrische vluchteling met een voorlopige verblijfsstatus, die zich, gedreven door honger, op ongebruikelijke wijze toegang tot een koosjer restaurant probeerde te verschaffen en gelukkig plechtig verklaarde niets tegen Israëli’s of Joden te hebben.
Lees voor meer duiding de analyse van Robbert de Witt
De kwestie-Jeruzalem, struikelblok voor vrede
Je vraagt je inderdaad af waarom al die voorgangers van Trump de beslissing hebben ontweken, ook al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat de (geo)politieke verhoudingen wel in Trumps voordeel zijn veranderd.
Als het niet zo treurig was kon je best lachen om veel commentaren. ‘De Verenigde Staten hebben zich hiermee gediskwalificeerd als bemiddelaar,’ vond ik een sterke, vooral uit de mond van politici die zó pro-Palestijns zijn dat hun eenstatenoplossing bestaat uit een Palestina waar in een uithoek ook nog wat Joden mogen wonen.
‘Een stap naar internationale anarchie en een volslagen gebrek aan eerbied voor het internationale recht’ mag er ook wezen. Vooral als deze uit de mond komt van Saeb Erekat, de secretaris-generaal van de PLO, zoals bekend een instelling die systematisch en nauwgezet al zijn daden en uitspraken langs de juridische meetlat legt. Net als president Erdogan, democratisch gekozen door zijn Duitse en Nederlandse onderdanen, die Israël ‘een terreurstaat die kinderen vermoordt’ noemde.
Zijn filiaalhouder aan het Binnenhof, Tunahan Kuzu, nam destijds al een voorschot door premier Netanyahu, tijdens een officieel bezoek aan Nederland – waar deze Kuzu vertegenwoordiger van het volk schijnt te zijn – niet de hand te willen drukken.
Europa is weer held op sokken
En Europa? Afshin Ellian laat in zijn jongste bijdrage zijn heldere licht schijnen over de toenemende import van antisemitisme. Méér dan verontrustend, in een werelddeel met zo veel boter op zijn hoofd.
Maar daarnaast tekent zich iets anders af. ‘Europa’, toch al een held op sokken, wist niet hoe snel het moest duidelijk maken dat Trumps voorbeeld absoluut niet gevolgd zou worden (wat nog te bezien valt, maar dat terzijde). Het heeft er alle schijn van dat de electorale betekenis van al die miljoenen import-islamieten in Europa zijn tol gaat eisen. De buitenlandse politiek van de Europese Unie (EU) zou hierdoor wel eens in toenemende mate door beïnvloed kunnen worden.
De belangrijkste EU-functionaris voor buitenlands en veiligheidsbeleid is Federica Mogherini, lid van de Commissie. Nog niet zo lang geleden liet zij in een speech weten dat de islam deel uitmaakt en zal blijven uitmaken van ‘Europa’. Dat mag je best zeggen, al was haar toon wat aan de blije kant.
Veel ernstigere uitspraak van Mogherini
Ernstig is dat Mogherini van mening is dat óók de ‘politieke islam’ deel van de Europese Unie zal blijven uitmaken. Voor goed begrip: dat is dus de politieke ideologie die gebaseerd is op de oerconservatieve interpretatie van de islam. De basis dus van het zogeheten ‘kalifaat’ en de drijvende kracht achter de islam-terreur.
Als Mogherini datzelfde gezegd zou hebben over het ‘politieke katholicisme’ (het katholicisme van de Inquisitie en de Kruistochten – als dat nog zou bestaan), zou ze nog dezelfde dag hebben moeten aftreden. Zelf komt ze uit het katholieke Italië, maar ze is gelukkig gevormd in de communistische jeugdbeweging.