Moe van de Brexit? Philip van Tijn kan het zich best voorstellen. Maar hoe het schouwspel ook afloopt: Theresa May verdient meer bewondering dan de Brusselse bureaucraten, die nooit een dergelijke strijd hoefden te voeren.
Zo jong als het jaar is, maakt BOB een stevige kans om in Groot-Brittannië het woord van het jaar 2019 te worden. Het is de afkorting van Bored of Brexit, dat je het best kunt vertalen met helemaal klaar met de Brexit. In eigen land hebben we daar een tik van meegekregen; er is zeker de laatste maanden geen journaal voorbijgegaan zonder dat de Brexit op welke wijze ook aan de orde kwam. En ook de lezers van Elsevier Weekblad zullen zich ook in dit opzicht niet verweesd voelen.
Philip van Tijn
Philip van Tijn is bestuurder, toezichthouder en adviseur. Hij schrijft wekelijks op zondag een blog over de acutualiteit.
Toch kan ik niet nalaten er ook nog over te schrijven, nu deze mega-affaire (of soap-opera, beide mag) in zo’n belangrijke fase is gekomen. Althans over een enkel aspect hiervan; niet over de vraag of de Brexit een ramp zal zijn voor Groot-Brittannië, of voor de Europese Unie (EU), voor beide of geen van beide. Of een zegen. Of gewoon een storm in een glas water, achteraf gezien, zoals de millenniumbug waardoor op 1 januari 2000 alle computersystemen in de hele wereld ontregeld en ontwricht zouden worden, wat tot vreselijke rampen zou leiden. Er gebeurde niets, helemaal niets.
Maar ook als er uiteindelijk niets zou gebeuren (wat mij overigens iets te veel van het goede lijkt), zijn er interessante dingen gebeurd.
Zelfs Rutte haalt het niet bij
Allereerst de verschijning van Theresa May. Tevoren een niet onbelangrijke politicus van de Tories, kernminister, maar nu (na Donald Trump) de bekendste politicus ter wereld, evenzeer bewonderd als verguisd; aangevallen en in bescherming genomen, weggezet als aartsdomoor en geroemd als briljante strateeg.
Wel lijkt nauwelijks iemand zijn bewondering te verbergen voor een vrouw die als enige het lef had/heeft om te proberen de troep op te ruimen, bijna als een Winston Churchill in 1939. En menige feminist tiert alweer dat kennelijk een vrouw het vuile werk moet doen. Laten die feministen daar trots op zijn! Kunt u zich trouwens voorstellen dat Kajsa Ollongren of Ingrid van Engelshoven (beiden D66) van de ene op de andere dag zo’n reuzenstap zou maken? Carola Schouten (ChristenUnie) zie ik het nog wel doen.
Ongelofelijk om te zien wat May allemaal doet
Lees ook de column van Bram Boxhoorn over Brexit: Wat zou Margaret Thatcher hebben gedaan?
Of ze het nu uiteindelijk wel of niet optimaal gedaan blijkt te hebben, het is ongelofelijk om te zien wat ze überhaupt allemaal doet. Wij hebben een behoorlijk kwiek baasje als premier, maar zelfs bij hem is geen begin van een vergelijking. Laat staan als we May vergelijken met Balkenende of lang geleden Van Agt, die de indruk wekte nauwelijks ooit iets uit te voeren – en niet alleen de indruk.
Wij vinden het al heel wat als Mark Rutte ’s morgens naar Brussel gaat, ’s middags naar Parijs en de volgende ochtend de ministerraad voorzit. En altijd monter oogt en ontspannen praat. Terecht een prestatie: ik moet de CEO nog zien (u weet wel, die die miljoenen verdient omdat hij zo hard werkt en zo veel verantwoordelijkheden heeft) die ‘m dat nadoet. Maar toch, dan May.
Op één dag vier Europese hoofdsteden af, bij thuiskomst in een mantelpakje op een winteravond voor de deur van 10 Downing Street een persverklaring en ’s morgens vroeg weer op pad en in de late ochtend in het Lagerhuis. Nog los van al die bezigheden waar geen camera bij is.
Liever Lagerhuis dan ‘Brussel’
Er speelt zich een fascinerend schouwspel af. Aan de ene kant is het een volstrekt bezopen verschijnsel: enkele mensen die tegen elkaar schreeuwen, ieder omringd door zijn getrouwen die meekrijsen, nauwelijks in toom gehouden door een halvegare die Mr. Speaker heet en voortdurend Order! Order! roept, maar intussen de adrenaline opjaagt, zeshonderd man die elke zoveel seconden Hear! Hear! schreeuwen – al met al krijg je de neiging om ze een draai om de oren te geven en ze te overschreeuwen met de kreet Speelkwartier is over! Weer aan het werk!
Voor de mensen die fan zijn van de speaker van de House of Commons is dit een mooi pareltje.
Order! https://t.co/oITU8NCbYm
— Mathijs van der Loo (@MathijsvdLoo) January 20, 2019
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Maar dit is hun werk en dat is in feite al zo sinds de Magna Carta, die werd getekend in 1215 en de basis vormt van de parlementaire democratie. Niet alleen in Groot-Brittannië, maar in de hele wereld. Dat rare land, dat nu helemaal op drift lijkt, heet niets voor niets de moeder van alle democratieën en het Lagerhuis met al die malloten de moeder van alle parlementen. Waarbij je natuurlijk moet bedenken dat het spel zich vooral achter de schermen afspeelt en de Britten hebben zelfs nog nooit gehoord van ‘achterkamertjes’.
Brusselse bureaucraten als Timmermans voelden nooit hitte van de strijd
Volgens Elsevier Weekblad
In een echte democratie is het altijd chaos, schrijft Jelte Wiersma
Dat land en dat parlement hebben in die achthonderd jaar veel overleefd en ze zullen dit heus ook overleven. Die bureaucraten in Brussel, de Frans Timmermansen zal ik maar zeggen, hebben eigenlijk nog niets overleefd, zijn met een gouden lepel in hun EU-bek geboren, functioneren in een onvolwaardige democratie en hebben nooit de hitte van de strijd gevoeld.
Misschien goed om te bedenken als we weer naar die rare Britse folklore zitten te kijken, naar die tweelingbroer van de duivel, Jeremy Corbyn, en die altijd goedgekapte, keurig geklede, onversaagde, zonder hapering in volzinnen pratende May.