Reed Hastings maakte van een postorderbedrijf een zeer succesvolle streamingdienst. De adviezen van de anarchistische oprichter en CEO van Netflix zetten aan het denken. Zoals: beschouw je collega’s vooral niet als familie, schrijft Gerry van der List.
Tot de gewone media lijkt het nog niet helemaal doorgedrongen, maar er is enig gemor onder Nederlandse abonnees van Netflix. Onderwerp van het geklaag is het tweede seizoen van Undercover. De Vlaams-Nederlandse coproductie blijkt helemaal overgenomen door mal pratende Belgen, die ook nog eens hebben bedongen dat een aflevering pas mag worden uitgezonden als deze eerst op de eigen publieke zender te zien is. Van het in één ruk uitkijken is dus geen sprake, terwijl de mogelijkheid tot bingewatchen juist een van de sterke kanten van de Amerikaanse streamingdienst vormt.
Elsevier Weekblad-redacteur Gerry van der List zit graag en vaak voor de tv. Wekelijks doet hij verslag van zijn kijkervaringen.
Toch is Nederland massaal bezweken voor Netflix. Bij het begin in 2013 was er duidelijk enige scepsis. Het NOS Journaal wijdde aan de komst slechts enige denigrerend klinkende zinnetjes, ook al omdat Nederlanders zich nooit erg gretig toonden om voor extra kijkaanbod te betalen. Maar het Amerikaanse bedrijf bracht met zijn scherpe inzichten in de behoeften van consumenten een revolutie teweeg in de televisiewereld. Zo’n 3,6 miljoen Nederlandse huishoudens hebben inmiddels een abonnement.
Een CEO doet pas goed zijn werk als hij het niet druk heeft
De ook wereldwijd spectaculaire groei van de onderneming maakt vanzelf nieuwsgierig naar het geheim van het succes. Oprichter en CEO Reed Hastings, die begon met een postorderbedrijf voor dvd’s, vertelt er graag over. De titel van zijn boek, No Rules Rules, geeft al aan dat hij zich het liefst als een soort anarchist profileert. Regelloosheid is bij Netflix de norm, beweert hij. Het draait allemaal om F&R, Freedom and Responsibility, vrijheid en verantwoordelijkheid.
Lees ook deze blog van Gerry van der List: De ergerniswekkend elitaire filmsmaak van Netflix
Je moet talentvolle medewerkers vooral ruimte gunnen, vindt Hastings. Ze mogen dan ook zelf uitmaken wanneer en hoelang ze vrij nemen. Tijdens een vakantie kun je jezelf opladen en kom je vaak op goede ideeën. Zelf neemt de baas van Netflix minstens zes weken per jaar vrij. Hij gelooft ook zo sterk in delegeren en decentrale besluitvorming dat volgens hem een CEO pas goed zijn werk doet als hij het niet druk heeft.
Onbarmhartigheid kan inspireren tot goede prestaties
De adviezen van Hastings klinken lekker tegendraads. De vraag is wel of het succes van Netflix niet meer te danken is aan het vinden van een gat in de markt en het vermogen consumenten goed te bedienen dan aan de enigszins anarchistische bedrijfscultuur. Maar de bedenker van de gouden formule zet wel af en toe aan het denken met zijn raadgevingen. Zoals wanneer hij benadrukt dat je collega’s vooral niet als familieleden moet beschouwen.
Meer over dit onderwerp: Een wereld verslaafd aan series door Netflix
Een bedrijf als familie klinkt sympathiek. Maar bij familiegevoel horen liefde en loyaliteit. Je zit nu eenmaal voor lange tijd met elkaar opgescheept, zodat je elkaars minder goede eigenschappen beter kunt leren aanvaarden. Al te scherpe kritiek past daar niet bij. Maar een onderneming heeft juist baat bij openhartigheid en eerlijkheid. Werknemers moeten elkaar keihard de waarheid zeggen, zodat ze elkaar scherp houden. En bij teleurstellende prestaties volgt ontslag.
Zo heeft de vrijheidscultuur van Netflix een ogenschijnlijk asociale kant. Maar als onbarmhartigheid in een bedrijf inspireert tot voortreffelijke prestaties, zijn het de consumenten die profiteren. Die dan ook wel het recht, en zelfs de plicht, hebben om Netflix te laten weten dat het tweede seizoen van Undercover een grote deceptie is.